Pewnie gdzieś po godzinie 2 czy 3 w nocy temperatura w naszym bungalowie spadła do poziomu w którym byłem w stanie zasnąć. Czyli pewnie gdzieś poniżej 40 stopni Długo jednak nie przyszło mi pospać bo z George'm byliśmy umówieni jakoś po piątej.

Wyszliśmy jeszcze przed wschodem ale było wystarczająco jasno aby nie brać czołówek. To miała być tylko przechadzka więc jedyny nasz bagaż stanowiła butelka wody. Aaa... zapomniałem jeszcze wczoraj wspomnieć o tutejszym psie. Ten w przeciwności do miejsca z poprzedniego bungalowu był już raczej w dalszej części swojego życia. Dość spory, widać że przeżył tutaj nie jedno. No i na imię miał tak króciutko... Dawidowicz

"Dawidowicz is a park ranger" jak to mówił George. Na początku trochę chwilami na nas poszczekiwał, nie do końca było wiadomo czy nas akceptuje czy nie, ale później relacje nasze stały się dużo bardziej zażyłe. O tym jednak później.

Wspominam jednak o Dawidowiczu bo na "miejsce gdzie się Gruzja zaczyna" udał się razem z nami. George wziął jeszcze do ręki jakiego zakręconego kija na węże, ubrał gumiaki i poszliśmy.

           

Wędrówka trwała może z 20 minut. Niby nie daleko ale sami byśmy się tutaj nie zapuścili. Raz ze względu na ewentualne węże, a dwa jak nam George później powiedział tak właściwie to poszliśmy poza szlakiem na samą granicę, a może i nawet parę kroków po stronie Azerbejdżanu. Wschód słońca nastał troszkę wcześniej niż weszliśmy na pobliski wierzchołek. Mimo to nie uważam abyśmy cokolwiek stracili z magii chwili. I tak czuliśmy się jak na krańcu (lub początku) świata

           

Na horyzoncie w żadną ze stron, żadnych osad ludzkich, żadnych śladów człowieka - no poza naszymi bungalowami oraz małym, wysuniętym posterunkiem granicznym.

Po powrocie do bungalowów czas na śniadanie i pakowanie. Dzisiaj już wiemy, że tu obowiązują inne realia jeśli chodzi o ilość wody do picia. Bierzemy po około 7 litrów! na głowę. Pomimo że w planie mamy iść 4-5 godzin. Wiemy po wczoraj, że jeśli jednak nastąpią niespodziewane okoliczności to znowu możemy nie trafić tam gdzie chcemy. W dalszym ciągu nasza wiedza na temat położenia bungalowów do których szliśmy już wczoraj była tylko przybliżona.

   

Żegnamy się z Georgem. Muszę powiedzieć, że nawet trochę taki nostalgiczny nastrój mi się udzielił. Do wylotu do Polski zostało 3 dni. Najdalej wysunięte na południowy-wschód miejsce miejsce Gruzji zostawało za nami. Na szczęście nie był to jeszcze ostatni dzień przygód.

Dawidowicz ruszył z nami. George mówił, że spokojnie może iść - jest "ranger". No i jak czas pokazał odprowadził nas 18 km dalej

   

Temperatura już się zaczęła podnosić ale jeszcze było znośnie. Ten dzień był dla nas już pod wieloma względami łatwiejszy. Już oswoiliśmy się choć trochę z tutejszym klimatem, realiami, a że szliśmy dość szeroką drogą i to niemal nie zarośniętą to i szansa na niespodziewane spotkanie z wężem była znikoma. Pokonywaliśmy kolejne zakręty które jak przez mgłę kojarzyliśmy z jazdy wczorajszej samochodem w drugą stronę.

                       

Docieramy do punktu widokowego. Jeszcze rzut oka na tę okolicę. "Złe ziemie" jak wielokrotnie później spotkałem się z określeniem tego rejonu były piękne, ale bez przygotowania odpowiedniego i wody faktycznie straszne.

   

Kolejna godzina to zejście w stronę rozległej doliny. Różnych drzew i zarośli z czasem coraz bardziej ubywa aż wychodzimy na otwartą przestrzeń. Na prawdę jeśli bym sobie wyobraził tutaj kogoś komu kończy lub skończyła się woda to miejsce to może budzić grozę.

Po paru kilometrach dochodzimy jednak do miejsca w którym jest jeszcze coś co można by nazwać rzeczką.

   

Tuż za nią po drugiej stronie stoi ogrodzony drutem kolczastym mały posterunek wojskowy/graniczny. Pod samotnym drzewem wypatrujemy żołnierza. Szybciej niż on nas. Na nasz widok zrywa się jednak i od razu ubiera kamizelkę kuloodporną oraz bierze broń maszynową do ręki

Do dziś wydaje mi się że to mogła być jego jedyna atrakcja tamtego dnia. Tak pewnie biedak musiał przesiedzieć cały dzień w swoim mundurze na tym ukropie licząc co najwyżej ziarnka otaczającego piasku na tym bezludziu.

Po minięciu posterunku przed nami kolejne kilometry prostych niekończących się dróg. A upał co raz większy!
Dawidowicz idzie oczywiście z nami. Tzn. raz znika raz się pojawia, w każdym cieniu odpoczywa, ale generalnie daje radę i widać że wie co robi, że jest u siebie

   

W pewnym rejonie doliny dochodzimy do nawet ładnie kwitnących drzew - jeśli nic nie pomyliłem to są to dziko rosnące drzewa pistacjowe.
   

Stoją jednak zbyt daleko od drogi żebyśmy ryzykowali podejście pod nie.
Dziś dość często się zatrzymujemy aby napić się wody. Na szczęście świadomość że możemy ją pić dużo swobodniej niż wczoraj jest bezcenna.

Kiedy pojawiają już nam się w głowie wątpliwości gdzie są te bungalowy do których idziemy już dwa dni, natykamy się na tabliczkę. Visitors Center 1 km

No ja to bym może tego miejsca Visitors Center nie nazwał. Niemniej jeden człowiek tam był

Od słowa do słowa, jak to w Gruzji już wcześniej stwierdziliśmy że każdy zna każdego, nasz nowy kolega zadzwonił z jakiegoś pojedynczego punktu gdzie był na skraju zasięgu telefonii komórkowej, do jakiejś angielskojęzycznej pani, która ponoć ze mną już rozmawiała przez telefon. Po krótkiej rozmowie dowiaduje się, że ona to zna naszego taksówkarza i jak chcemy to może do niego zadzwonić i on nas stąd odbierze.

Taki układ jest nam bardzo na rękę bo dzień później musielibyśmy iść znaną nam już drogą z dnia pierwszego. Dowiadujemy się, że Elisbar (czyli nasz taksówkarz) zgłoszenie przyjął, już po nas wyjeżdża, będzie za około 3 godziny

       

Siadamy zatem jeszcze pod jakimś daszkiem pomiędzy bungalowami. Cykady grają oczywiście po swojemu - czyli głośno. Środek dnia upał jest już w swoim żywiole. Badlands. Przeciekawe miejsce przyszło nam poznać. Myśli jeszcze krążą po wydarzeniach ostatnich dwóch dni. Zakończonych szczęśliwie ale i szczęścia też mieliśmy sporo. Ta przygoda pozostanie w pamięci pewnie na zawsze

   


Kilka godzin później po powrocie do Signagi, zaznaniu luksusu prysznica idziemy "na miasto" nacieszyć się jeszcze powoli kończącą się dla nas tegoroczną Gruzją

   

Dobranoc z miasteczka Signagi


CDN

Po poprzednich niezwykle upalnych dniach z ciężkimi plecakami na plecach przyszedł dzień taki jakby trochę odmienny.

Początek szlaku
   

Tak! Nareszcie zielono, woda wartko płynie i nawet można jej się napić bez obawy że stoi ona tu jeszcze od czasów Faraonów

Tak naprawdę to jednak mieliśmy po tym wszystkim znów dzień relaksu. Aby być w całkowitej opozycji do poprzednich dni poszliśmy tym razem na lekko z jednym plecaczkiem.

No a byliśmy w okolicach miasteczka Lagodekhi. Przywiózł nas tutaj nasz znajomy kolega taksówkarz, co to w ramach wycieczki krajoznawczej zawiózł nas na wspólne popływanie w sztucznym zbiorniku wodnym
Postanowiliśmy, że spędzimy tu kilka godzin i że może wyjdziemy chociaż gdzieś powyżej lasu. Na więcej byliśmy pewni że czasu nie starczy. Później mieliśmy bowiem jeszcze wrócić do naszego Signagi.

Na informację, że my będziemy dopiero za kilka godzin, może 5 a może 7 zareagował najnormalniej w świecie: "Of course, no problem, no problem. 5 hours? No problem. 7 hours? No problem. I will wait here for you"
No skoro tak to niech czeka.

U wejścia znajduje się informacja turystyczna. Młody gość wydający się dobrze rozeznany uświadamia nas, że ponad las w takim czasie to możemy zapomnieć. Został więc na otarcie łez Mały Wodospad Lagodekhi.

Wycieczka faktycznie z serii rekreacyjnych, niestety niezbyt widokowych - ale mimo to miło ją wspominam.

       

Droga pomimo, że raczej lasem lub blisko koryta górskiej rzeczki - to jak na coś takiego bardzo urozmaicona. A to wędrówka po prostu leśną ścieżką, a to kamieniami na brzegu, a to pomiędzy jakimiś głazami trzeba się przeciskać, gdzieniegdzie po kamieniach w nurcie, a na koniec nawet trzeba się wznieść lasem dość stromym trawersem aby później znów nim zejść

           

Na końcu tej trasy dochodzi się pod wodospad. W sam raz na rekreację.
       

No i na schłodzone urlopowe piwko.
   

Tratina pozdrawia Forumowiczów
   

cdn.

Po ilości relacji można by powiedzieć,że to były niekończące się wakcje
Czytam o twoich wyprawach i wniosek tylko jeden - "No problem" czysta przyjemność

No i jednak wakacje się już kończyły

Czas było wracać w stronę Tbilisi. Sama jazda to jednak byłoby za mało na ten dzień. Lot mieliśmy dopiero nad ranem kolejnego dnia. Zboczyliśmy zatem znów z naszym taksówkarzem w bok, w stronę granicy gruzińsko-azerskiej.

Odwiedziliśmy takie ciekawe miejsce jak Dawit Garedżi (David Gareji - różne wersje spotkaliśmy). Jako że to nie jest typowo o górach więc tak szybciutko - choć tereny mocno pagórkowate jednak tam były

    - już jeden z ostatnich widoków na nie kończące się stoiska z arbuzami i melonami. Ludzi jeżdżących konno oraz mercedesami

Już dojeżdżamy:
       

Dla zainteresowanych to ta okolica:
https://www.google.pl/maps/place/David+G...45.3766546

David Gareji to okolica w której znajduje się kompleks monastyrów Gruzińskiego Kościoła Prawosławnego na stokach Góry Garedża. No i tak to wygląda:
           

Cały kompleks to nie tylko to jedno miejsce. Ciekawe obiekty są rozsiane po sporym obszarze stoku i później w okolicy jego grzbietu. Z analizy mapy wygląda mi że przechodząc na drugą stronę stoku byliśmy na chwilę w Azerbejdżanie. To by tłumaczyło też obecność uzbrojonych żołnierzy na ścieżce turystycznej

                   

To już jednak był faktycznie nasz ostatni punkt turystyczny przed powrotem do Tbilisi.

Jeszcze ciekawostka w postaci oznakowania przy skrzyżowaniu dróg szutrowych
   

Żeby ktoś sobie nie zrobił wyznacznika wg powyższego zdjęcia, ze tam tak wszystko pięknie opisane. Przy skrzyżowaniach dróg asfaltowych często nie ma żadnych oznaczeń

Zjeżdżamy coraz niżej - w dole z tyłu prześwituje Tbilisi:
   

Po przyjeździe do miasta rozstajemy się z naszym taksówkarzem. Czujemy że to już ostatnia chwila wakacji. Jutro o tej godzinie będziemy już w Polsce

Resztę czasu spędzamy w stolicy w sposób raczej pubowo-restauracyjny

No i czas na ostatnie zdjęcia:
    - Justyna na tle pałacu prezydenckiego
    - no i ja w oczekiwaniu na khinkali no i piwko

Późnym wieczorem udaliśmy się na lotnisko... No i to by było na tyle z tegorocznych wakacji. Wyjazd może nie tylko typowo górski - ale co przenosiłem kilogramów na plecach to moje

Jak ktoś dotrwał - gratuluję

Ciąg dalszy tym razem już nie nastąpi

Bardzo interesujace miejsce Dobrze obejrzec sobie twoje zdjecia..

Jeszcze w ramach wspomnień tyle co zamkniętego roku taki filmik z jednego z epizodów naszego wyjazdu do Gruzji:
https://www.youtube.com/watch?v=t3SttsTQodo

Trochę długi - ale mam nadzieję, że się nie zanudzicie

Wspomnienia wakacyjne już za nami , a jakie plany na ten rok ?

Ten post był ostatnio modyfikowany: 04-01-2017 07:43 PM przez grabarz.

No właśnie coś pasuje wymyślić

A może druga strona rzeki

Na razie świtają inne kierunki ale kto wie. Choć w tym roku naprawdę wątpię aby taki kierunek wypalił. Azerbejdżan wierzę, że też mógłby być dość egzotyczny dla nas. Choć już inna kultura niż w Gruzji.

Fajny ten filmik, no i muza w klimacie, bardzo mi się podobało, masz jeszcze jakiś filmik do oglądania z Gruzji ?

Raczej z filmików gruzińskich to by było na tyle. No przynajmniej za rok 2016. Z filmikami strasznie długo schodzi montaż. Muszę się już chyba skupić na 2017.

Muzyka - w sumie to nawet nie mam pojęcia o czym oni śpiewają