A więc... spróbuję przybliżyć trochę (nie dam rady opisać tego wszystkiego co wtedy czułem słyszałem i niekiedy widziałem 
nasze wejście na Diablaka.
Po spotkaniu z z Berckiem Na Przeł. Lipnickiej ruszyliśmy wszyscy w różnych odstępach na szlak. Od początku tempo dyktował Sylwester z Marychą, sprawnie nabieraliśmy wysokości z radością i uśmiechami wędrując w górę. Wczorajszy rozruch, przespana noc i wspaniała atmosfera panująca wśród członków wyrypy dodawała nam sił. Co rusz z prawej strony między drzewami odsłaniały nam się piękne widoki, które w niczym nie przypominały sytuacji z górnej, szczytowej części Babiej Góry, jedynie coraz głębszy szum dochodził sponad drzew.
Drzewa rzedną, zaczyna wiać, zatrzymujemy się, opatulamy się we wszystkie grube ciuchy, rękawice , szaliki, okulary. Pedro z Berckiem czekają na resztę, Bogusia i ja ruszamy dalej ale nie za daleko. Na Sokolicy spotykamy się z Sylwkiem i Marychą, szybkie zdjęcia, widoczność coraz gorsza, ruszamy dalej. Wieje coraz mocniej, mijamy wiele osób schodzących w pośpiechu na dół, poznaję osoby które nas wcześniej wyprzedziły, zrezygnowali. Kroczek po kroczku do góry... jest pięknie, adrenalina rośnie i te nieziemskie formy, które wiatr rzeźbi ze śniegu.
Przerwa. Sylwester prowadzi nas do małego bandziocha po prawej stronie, tu wiatr tak nie dokucza. Wypijam ostatnie płyny i czekamy na resztę towarzyszy. Powoli docierają inni, ale już chcę iść dalej, czas działa na naszą niekorzyść. Umawiam się z Pedrem, że spotykamy się poniżej Przeł. Brony. Ruszam z Bogusią dalej, wolnym tempem z założenia chcąc aby reszta nas dogoniła. Wieje coraz mocniej, idziemy za trójką turystów przed nami, powoli, powoli do góry. Zaczynają za bardzo kluczyć, gubią szlak, a ja gubię do nich zaufanie zapadając się parę razy w głębokim śniegu. Jednemu wiatr wyrywa jakiś przedmiot, nie wiem, chyba szalik, idzie za nim ok. 10 metrów po czym rezygnuje widząc beznadziejność sytuacji.
Od tej pory już na własną rękę szukam tyczek. Mijamy turystów, pniemy się dalej, oglądam się, widzę że zawrócili. Zostaliśmy sami we mgle. Pytam się Bogusi czy wszystko w porządku. Idziemy dalej. Coraz ciężej znaleźć następną tyczkę, czekamy, mija czas, niczym nie przerywany huk wiatru, ogarnia nas samotność, kilka kroków do przodu... i jest, widzę, idziemy dalej i coraz wolniej. Zmagamy się z piekielnym żywiołem wszechogarniającego i przytłaczającego zimna i śnieżycy. Patrzę się na moją Żonę i... niestety, nie wiem jak daleko doszliśmy, co nas czeka, ODWRÓT!
Schodzimy w dół, wcale nie szybciej, bo nic nie widać, nagle....
Wyłaniają się postacie, niczym grupa ratownicza GOPR, z siłą i determinacją pną się pod górę. Witamy się, to Sylwek i Ustrik wyruszyli w sukurs, wyrwać nas z potężnych objęć zazdrosnej Babiej. Krótkie pytanie: w dół czy w górę... oczywiście w górę! Ruszyliśmy z nową nadzieją w sercach, to nic że jeszcze raz te same metry w górę. Sylwek od początku narzucił nam wysokie tempo (jak na takie warunki) mobilizując nas, nie poddajemy się. Dawno zdjąłem okulary, by cokolwiek zobaczyć, igiełki lodu niemiłosiernie wbijają się w twarz.
W huraganie nie słyszę już nawet szaleńczego bicia serca, nogi uginają się przy każdym kroku.Co jakiś czas kruszę rekawiczkami lód powstający na rzęsach. Idę ostatni, patrzę, wszyscy się zatrzymali, skrobią kijami w potężnym słupie zmrożonego śniegu, czyżby to już tu. Wszyscy cieszą się, robimy zdjęcia, nie możemy za długo tu zostać, grozi nam wyziębienie. Ruszamy. O zgrozo, ruszamy dalej pod górę!!! To jeszcze dalej! Niemożliwe, dalsze podejście jest jeszcze bardziej uciążliwe, po takiej chwili odprężenia. Brniemy chwilami w nawianym świeżym śniegu, wydaje się, że tylko siłą woli przesuwam się w gorę. Stajemy, moment krytyczny, nie możemy odnaleźć kolejnej tyczki... w końcu jest, i następna to już tu?.... Jeszcze nie, stajemy, dzielimy się czekoladą, która mimo że smakuje jak trociny i staje w gardle, to jednak po dziesięciu minutach dodaje nowych sił,... a może tylko chciałem żeby tak było.
Idziemy dalej.
Jest coś niesamowitego w naszej wędrówce, jesteśmy szczęśliwi, widzę szaleńczy uśmiech Ustrika, sam nie mogę się powstrzymać od śmiechu, który ginie w śnieżycy. Tu na tej pięknej Górze i w tych niesamowitych warunkach, dochodząc już na szczyt, wsród niesamowitych form śnieżnych, bliskości towarzyszy,
wszystkimi zmysłami CZUJĘ ŻE ŻYJĘ!
" zimne zimno, które niczym żandarm strzegło głębi szlaków, Babia dumna zazdrosna kobieta czuła zapach innych gór i wściekła rzuciła w nas kawałkami lodu podcinając wiatrem nogi ... przygięła do ziemi, zasypała oczy, wytargała włosy i gdy pełna złości i zadowolenia spojrzała na zmrożone istoty zobaczyła ogień w oczach i gorące serca postaci, które szły by ujrzeć jak piękna jest w złości na zimowym szlaku ..." (Sylwester)
Wielka radość, wpadamy sobie w ramiona, zdjęcia przy obelisku. Kawał muru śnieżnego pozwala na sprawdzenie mapy. Uciekamy w stronę Przeł. Brona, do schroniska. Wiatr próbuje nas zrzucić z grani. Nie można się zdekoncentrować, jeszcze nie, ostrożnie po oblodzonym stoku. Babia nie chce nas wypuścić zawiewając nam drogę potężnymi zaspami. Bawię się kijami, pozwalając im na swobodny lot w poziomie, ogromne pragnienie gaszę zajadając lód z tyczek na szlaku. Co rusz decydujemy się na zjazdy w dół. Zaczęły się drzewa, dopiero po pewnej chwili zorientowałem się że zrobiło się ciszej. Kojąca cisza pozwala na zebranie myśli, jesteśmy szczęśliwi. Na Bronie spotykamy pierwszych ludzi, zagadujemy, wracali z nieudanej próby wejścia na Cyl ? nic nie widać, skądś to znamy
Wielki nawis śnieżny na przełęczy powoduje że decydujemy się na dupozjazdy J jeszcze tylko przez las i schronisko a tam już nasi...
END
Ps. Dziękuję Sylwkowi, Ustrikowi i Bogusi za wspaniałą przygodę.
Pablo
Szukaj
Użytkownicy
Kalendarz
Pomoc
