Cenię ludzi mający pasję. Niezależnie od tego, czy chodzą sobie spokojnie, turystycznie po górach, czy ekstremalnie to najważniejsze jest dlaczego to robią.....no wiecie chodzi o ten błysk w oczach W przypadku prawdziwej pasji człowiek pnie się po drabinie "wtajemniczenia" i pozwala sobie na coraz to śmielsze poczynania, byle tylko robił to z głową i nie narażał innych, bo w wtedy to już wariactwo. Uważam że wszystko jest dla ludzi, ale nie dla wariatów.
Ja uwielbiam wyzwania zwłaszcza takie, które dotyczą mojej aktywności fizycznej (no i to nie tylko góry ). W rzeczach które mnie pasjonują właściwie to nic nie jest mi w stanie przeszkodzić, ni zawierucha czy fontanna z nieba. Staram się wtedy w każdej sytuacji zobaczyć pozytywne strony.........i to mnie nakręca. Oczywiście stawiam przed sobą coraz to śmielsze wyzwania, tej zimy oswajam sie ze śniegiem; zaczynam od Babiej w lutym, potem polezę w Tatry. A jak sie uda to nocleg pod namiotem w śniegu. Marzy mi się też nocleg na grani gdzieś wysoko i objęcie pewnego krzyża i może wreszcie spróbować sie powspinać i.....może wystarczy, bo to nie o marzeniach temat. Ale jest i czarna strona tego zamiłowania; im bardziej się wciągam, tym częściej okazuje sie ze to wszysto musze robić sama. Trudno znaleźć sobie towarzystwo. A nie zawsze jest fajnie i BEZPIECZNIE w górach w samotności.
P.S. skoro mnie już do tablicy wywołali