Jakie wnioski do tego?
1. Mogliśmy nie iść wtenczas: zagrożenie lawinowe, niepewna pogoda.
Ale tak, to wogóle w zimie można po górach nie chodzić. Analizowaliśmy czy nas stać na taką wycieczkę i zdecydowaliśmy ze próbujemy.

2. Dobre ubranie to podstawa. Nie mówię o rakach czy czekanie. To oczywiste. Ale i o ciepłym ubraniu. Gdy dochodzą sytuacje stresowe długotrwałe (tutaj było to jakieś 3 godziny) to najgorsze jest gdy robi ci sie zimno. Marzły mi ręce: Paweł dał mi swoje łapawice zapasowe. Polepszyło to mój komfort psychiczny na baaardzo długo: takie ciepło.

3. Coś słodkiego: jedliśmy czekoladę gdy tylko sie dało. Amos napisał w swojej relacji kilka dni temu, ze gdy czuł sie niepewnie to zaczął jeść. To działa rewelacyjnie na psychikę.

4. Byliśmy we dwoje. Świadomość obecności drugiej osoby bardzo pomaga. Wiedziałam ze Paweł jest silniejszy fizycznie. To też pomagało. I był moment ze liczyłam na niego: ze On dostrzeże drogę. Po czym uświadomiłam sobie ze On ma taki sam problem jak ja: nic nie widzi. Ja tez muszę dać wszystko z siebie abyśmy wspólnie szczęśliwie dotarli do końca. Nie mogę go pytać czy coś widzi.

5. Muszę mówić o tym czego sie obawiam ale powiedzenie tego z uśmiechem, spokojnie ma zupełnie inny wydźwięk, nie można panikować.
(Nasze rozmowy wtenczas to było krzyczenie sobie czegoś do ucha po prostu, Pawłowi czapka przymarzła do uszu dodatkowo

Moze ktoś z Was chciałby coś dodać tutaj? Nie chodzi o to, ze było trudno itd. Pewnie każdy z Was zaplątał sie w górach w coś paskudnego. Jakie sa Wasze przemyślenia?
Albo może uważacie ze coś zrobiliśmy nie tak, ze czegoś brakło, choćby przemyślenia sytuacji, wyciągnięcia wniosków na przyszłość?