Myślę Sylwestrze, że relacja z Kasprowego i Wasze wędrowanie podczas Emmy mają ze sobą wspólną moc wiatru.

Co do wyprawy Paaulo i mojej. Długo później dyskutowaliśmy gdzie był nasz błąd i jak go uniknąć na przyszłość. Pozwolę sobie trochę wybiórczo zacytować fragmenty opisu Pawła zamieszczone w relacjach.

Jest III lawinowe. Wiemy o tym doskonale. Pytamy ratowników TOPR co sądzą o naszej zaplanowanej trasie. Mówią ze ok (znają nas, znają nasze umiejętności), ale żeby podchodzić pod Kasprowy a nie przez Liliowe bo są nawisy. I Ostrożnie na grani, trzymać sie jej cały czas. Rozmawiam też z jednym z Instruktorów który jest na kursie w Murowańcu. Ma zastrzeżenia tylko co do tego, ze może zbyt późno, zbliża sie 10.

Dlaczego tak? Bo przedtem wiało, ale wiatr sie zmienił. Zaczyna podnosić śnieg, to z kolei ogranicza widoczność, śnieg sypie po oczach, wdziera sie pod ubranie. Juz wtenczas sama zaczynam analizować co mamy z ciepłego ubrania, tak na wszelki wypadek.

Tam po raz pierwszy podmuch wiatru mnie przewraca: stałam nieco skulona, opierając się na czekanie. Gwałtowny podmuch odrzucił mnie w tył, zaczęłam bokiem zjeżdżać. Przede mną był Paweł: wpadłam na niego, wyhamował mój upadek. Zaczęłam się bać bo zdałam sobie sprawę ze nie mogę normalnie iść, ze mnie przewraca. Mówię o tym Pawłowi. Uważam, ze będąc z partnerem w górach zawsze należy dzielić sie swoimi obawami. I mówić co leży u ich podłoża oraz jak jest z naszymi siłami. Tylko tak można w zespole podejmować słuszne decyzje. Obawy i mocno utrudnione poruszanie nie mają oczywiście wpływu na to, ze staramy się jak najsprawniej w tych warunkach iść dalej.

Na Przełęczy Liliowe myślałam że nie może być gorzej. Choć podświadomie bałam się Beskidu: zejscie na Kasprowy jest granią a tam moze być trudno znaleźć ścieżkę. Dlaczego: bo są nawisy które dość dobrze sobie ogladnelismy idąc w przeciwna strone: jeden krok za daleko w prawo lub lewo i... . Widoczność spada prawie całkowicie. Klęczymy skuleni żeby złapać oddech, gdy trochę cichnie staramy sie wypatrzyć w którą stronę mamy iść. Jest kolejny słupek: staram się zapamiętywać ich numery, żeby w razie czego podać jak najdokładniej nasze położenie. Grań jest tak wywiana ze dzięki temu jakoś idziemy: zostały nasze ślady raków w lodzie po prostu. Ale nie wszędzie.
Paweł pyta czy jest ok: uśmiecham się i mówię mu ze nie całkiem bo sie obawiam że nie znajdziemy drogi i nawisów. Ale że powoli sobie poradzimy. Nie mogę powiedzieć ze sie bardzo boje i nie wiem co będzie dalej. To by było jak gol do własnej bramki.
Wiecie co mnie ucieszyło: ślady ze ktoś sikał na lodzie: znak ze jesteśmy jeszcze na ścieżce.
Zejście z Beskidu jest bardzo ciężkie: kilka kroków i trzeba klęknąć, zwinąć się żeby odetchnąć. Nie ma szans na wyprostowanie się całkowite. Głównie jesteśmy skuleni i czekamy jak choć troszkę osłabnie: 3-4 kroki w niewiadome i wbić mocno czekan, klęknąć, szukać dalej wzrokiem gdzie iść. Paweł ma całe rzęsy i brwi pokryte lodem: pamiętajcie ze zawsze trzeba nosić gogle.
Wreszcie Paweł krzyczy ze tyczki widać! jest jedna. Później znowu nic, później kolejna. One nas sprowadzają. pod Kasprowy.

Światła Kasprowego około 16 było widać jakieś 10 metrów przed budynkiem. Wcześniej było mleko z wiatrem.