No i po weekendzie. Swój plan zrealizowałem co prawda  tylko w połowie, zaliczam go jednak do udanych, chociaż zapowiadało się dużo gorzej. Czym bliżej wyjazdu kurczyła się nam ekipa. Rafał urodził wspólnie z żoną syna – został usprawiedliwiony, Robert, chłop jak dąb  na dwa dni przed wyjazdem przeziębił się straszliwie – straciliśmy tragarza, natomiast Sławek, współtowarzysz wyprawy na Rysy niefortunnie dzień przed wyjazdem nadepnął na sześciocentymetrowy gwóźdź - chodziły słuchy, że było to samookaleczenie.
Nie wspomnę już o tym, że żona Tomka sugerowała żeby sobie także coś zrobił.
No, ale jednak udało nam się skręcić czteroosobową ekipę i zamiast luksusowym busikiem wyruszyliśmy w trasę sprytną, małą Pandziorką. Wystartowaliśmy o godzinie 6.15 z Tychów, co okazało się być czasem trochę późnym. Na domiar złego Zakopianka została zamknięta. W końcu  dotarliśmy do Palenicy i dokładnie o godzinie 10.37 wyruszyliśmy na szlak.  
Mnóstwo turystów czekających na transport do Morskiego Oka, mnóstwo w drodze, jednak udaje nam się równomiernym tempem maszerować do Wodogrzmotów Mickiewicza. Mija nas konny tramwaj, a widok turystów rozlewających do kubków rozgrzewający napój typu Finlandia sprawie, że oczy Tomka nabierają jakiegoś innego wyrazu. Teraz ten wzrok kieruje się na mnie, z początku złośliwy potem błagalny i już mogę w nim czytać „A oni mogą, a ja nie???”. Parę minut wcześniej zabroniłem koledze zapakowania do plecaka rozgrzewacza.
Parę zdjęć przy Wodogrzmotach i skręcamy w prawo na szlak do Doliny Pięciu Stawów. Tu na szczęście okazuje się, że turystów jest znacznie mniej. Idziemy spokojnym tempem, robimy więcej przystanków na pamiątkowe fotografie (jest to pierwszy raz pozostałej trójki) więc droga trochę się dłuży. Pogoda piękna, świeci słońce, parę chmurek na niebie a po porannej mgle ani śladu. Docieramy w końcu do Wielkiego Stawu i robimy sobie dłuższą przerwę na lunch. Odwracam wzrok w kierunku Doliny Roztoki, która nagle została objęta gęstymi chmurami. Minęła może minuta, dwie, a już cała Dolina Pięciu Stawów w chmurach. Nie można było dostrzec drugiego brzegu stawu. Oj, niedobrze pomyślałem. Strasznie.
Zabraliśmy się jednak za lunch. Na szczęście minęło może dziesięć minut i niebo znowu odsłoniło się przed nami. Mogłem w końcu pokazać moim towarzyszom cel naszej wyprawy.
Zaskoczenie było duże. "No to trzeba w poniedziałek zadzwonić po urlop na żądanie, bo przecież tam nie dojdziemy do jutra" – stwierdził Damian. Jednak nikt z moich przyjaciół nie poddał się i po czterdziestu pięciu minutach przerwy ruszyliśmy dalej. Czym wyżej tym widoki coraz piękniejsze. Coraz mniej ludzi na szlaku, właściwie mijamy się tylko z turystami schodzącymi w dół. Jest już prawie trzecia. Zaczynamy odczuwać pierwsze oznaki zmęczenia. Damian narzeka na biodro, Tomek na kolano, a Magda, no cóż Magda nas zaskoczyła. Mknie pod górkę jak młoda kozica i tylko od czasu do czasu przystaje abyśmy mogli do niej dołączyć. Tomek już zdążył nadać jej prześliczną ksywkę „Cyborg”. O 15.30 jesteśmy przy łańcuchach. Po chwili mijamy starszą parę idącą w górę, która zrobiła na nas ogromne wrażenie. Właściwie mężczyzna, który w wieku gdzieś około siedemdziesiątki i z zaawansowanym Parkinsonem wdrapywał się powoli z dużym spokojem pod górkę. Pełny szacunek dla tych Państwa. Mam nadzieję, że jak dożyję tego wieku będę chociaż w połowie tak sprawny. Dość niespodziewanie docieramy do przełęczy i widok zapiera dech w piersiach, coś pięknego. Przed nami potężny Mięguszowiecki Wielki Szczyt, za nim Wysoka i Rysy na tle błękitnego nieba. W dole widać wody Czarnego Stawu, oraz fragment Morskiego Oka. Odwracamy wzrok do tyłu, gdzie możemy podziwiać Orlą Perć oraz Dolinę Pięciu Stawów w kolorach jesieni.
Po kilkunastu minutach na bezdechu, zmęczeni koledzy spoglądają wzrokiem w kierunku Morskiego Oka i prowadzącej do niego Ceprostrady. Ja jednak patrzę w prawo. Przecież to nie koniec wycieczki, został jeszcze Szpiglasowy Wierch. Informuję kompanów, że zamierzam wejść na górę i że dogonię ich po drodze lub spotkamy się w Morskim Oku. Tomek stwierdza, że idzie ze mną, po czym pozostali także decydują się wejść. Po drodze zamieniamy parę zdań z bardzo miłą starszą parą, po czym po chwili jesteśmy na szczycie.
Dalszy ciąg przepięknych widoków, z promieniami słońca odbijającymi się w Ciemnosmerczyńskim Stawie i nawet na chwilę zza chmur odsłania się Krywań. Parę zdjęć, chwila oddechu i trzeba schodzić. Na górze coraz zimniej i wietrznie no i powoli słońce opada coraz niżej. Następnym razem pozostanę dłużej żeby podziwiać zachód słońca, jednak dzisiaj już wracamy. Schodzimy powoli w kierunku Morskiego Oka spoglądając na Mnicha, o który opierają się ostatnie dzisiaj promyki słońca, sprawiając, że ten monumentalny szczyt nabiera złotego koloru. Do schroniska docieramy już o zmroku. Wokół schroniska nie ma żywej duszy. Dociera do nas tylko stłumiony hałas stołujących się w schronisku turystów. Damianowi udaje się w końcu zobaczyć nie zamarznięte Morskie Oko; wszystkie jego dotychczasowe wypady w Tatry miały raczej charakter narciarski a nie turystyczny, podobnie jak Magda. Tomek był pierwszy raz w Tatrach. Wszyscy zmęczeni ale bardzo zadowoleni. W schronisku wypijamy po piwku, próbujemy kwaśnicy (znacznie smaczniejsza niż na Krupówkach) oraz szarlotki. Powrót w ciemnościach do Palenicy odbywa się już w grupie ośmioosobowej. Okazało się, ze tylko ja byłem w posiadaniu latarki, chociaż planując wyprawę uprzedzałem każdego o konieczności zabrania ze sobą pewnych sprzętów. Po zjedzeniu pysznej, sytej kolacji w nowym zajeździe w Małym Cichym (zasmażane ziemniaczki, kaszanka i zasmażana kapusta – rewelacja) docieramy około godziny 22.30 do kwatery.
Z planów dotyczących imprezy z grillem i piwkiem zostały tylko dwa piwka w łóżku.
Następny dzień został ułożony turystycznie pod Tomka, który pierwszy raz odwiedził Zakopane i którego śmiało tego dnia można było nazwać Cyborgiem (dotyczy ruchów jakie udawało mu się wykonać zakwaszonymi nogami).
No i właściwie to wszysko. Podsumowując wyprawa bardzo udano, towarzystwo doborowe, pogoda rewelacyjna.

Pozdrawiam wszystkich

Ten post był ostatnio modyfikowany: 17-10-2006 02:48 PM przez fasmac.