Czwartek
O piątej profilaktyczne sprawdzamy pogodę za oknem. Niestety, wstajemy. Przed schroniskiem jak co dzień "bramka", sprawdzenie detektorów i ruszamy. Dzisiaj śnieg jest twardy, zmrożony. Wspomnienie zimnej nocy ustępuje miejsca różowiejącym szczytom.    
Wschód słońca zatrzymuje nas przy schronisku, piękne widowisko.             Dzisiaj wędrujemy szlakiem Komna - Vogel. Szliśmy nim częściowo w zeszłym roku. Wiatr zmienił wtedy nasze plany. Mamy nadzieję zobaczyć dzisiaj nieznane nam jeszcze miejsca. Stoki oświetlone wschodzącym słońcem zmieniają kolory wraz ze zmieniającą się wysokością słońca. Zapowiada się niezła lampa. Szybko osiągamy przełączkę, z której wczoraj odbijaliśmy na wierzchołek naszej "góry".     Przed nami kolejna dolinka, musimy dostać się na jej dno. Którędy, to już nie takie oczywiste. Mój wybór prowadzi nas w zbyt strome kosówki. Majka ma więcej szczęścia. Spokojnie opadającymi trawersami prowadzi nas na położony poniżej grzbiecik, a z tamtąd na bezwietrzne dno dolinki.     (fot. Radek) Nie można znaleźć miejsca lepszego na delektowanie się domową wiśniówką (ogromne podziękowania dla Mamy Majki!). Mniam!! Korzystając z optymalnych warunków i zbliżającej się nieubłaganie następnej Olimpiady, ćwiczymy curling termosem.     (fot. Radek) Po treningu zakończonym samymi sukcesami, pełni nadziei na złoto olimpijskie, prostą już drogą podchodzimy do widocznych ponad nami szlakowskazów.     (fot. Radek)     Widoki coraz szersze, banan na twarzy również rośnie. Grzbietem położonym u stóp szczytu, którego nazwy nie znam przechodzimy do następnej dolinki. Zjazd na fokach, tu już zachowujemy odstępy.     (fot. Radek) Zjeżdżamy do podstawy szerokiego żlebu, którym prowadzi nasza dalsza trasa. Rok temu przecięty był sporym lawiniskiem, teraz jest gładki, czeka na nasze ślady. Zakosami, w odstępach podchodzimy żlebem do kolejnej, najwyższej części doliny.     (fot. Radek) Górne piętro doliny ograniczone jest murem szczytów.     Rok temu poznaliśmy najbliższą jej część, położoną na prawo od miejsca w którym weszliśmy. Dzisiaj kierujemy się w lewo, w dłuższą jej część. Początkowo poruszamy się w miarę płaskim terenem. No ale jak to w tej okolicy tradycja nakazuje, dochodzimy do miejsca, gdzie trzeba ponownie zjechać i podejść do ostatniej już części doliny.     (fot. Radek)
Słońce nie ma litości, nadrabia zaległości z ostatnich dni, pali z całych sił. Stajemy u podnóża otaczających nas ścian u końca doliny.         Decydujemy się na podejście na grań. Zakosami, w odstępach, jak Pan Bóg przykazał.     Wyżej, na stoku kończącym dolinę zmienia się śnieg. Na wiosennym podłożu mamy dziesięciocentymetrową warstwę sprasowanego, łamiącego się śniegu. W tył zwrot, zjeżdżamy.     Niżej śnieg zdecydowanie bardziej przyjazny do jazdy. Jesteśmy bardzo zadowoleni tym dniem, pomimo że tura jeszcze się nie skończyła, jeszcze kawał drogi przed nami.         (fot. Radek)     (fot. Radek)
Przy szerokim żlebie odpoczynek połączony z wizytą w solarium. W zjeździe kupa radości i frajdy. Zamiast spodziewanej ciężkiej breji mamy póki co najlepszy śnieg tego dnia.