Oczywiście    

Ależ prawdziwa jest ta fotka

..ja tam czekam na dalszą część i na te zdjęcia przy piwku, co się ich Majka nie może doczekać

Pawle, to zapraszam - jakies Lasko sie jeszcze znajdzie, a i foty juz czesciowo mam

Środa
Na dzisiaj również mało ciekawa prognoza pogody. Postanawiamy wykorzystać ten dzień na "trening zjazdowy". Kilkadziesiąt minut wędrówki dzieli nas od odpowiedniego na taką okazję stoku. Bohnijskie jezioro spowite jest morzem mgieł.         Piękny widok. Pogoda całkiem niezła, ale wokół nas widoczne są oznaki nadchodzącego pogorszenia pogody. Początkowo grzbietem, później znacznie wygodniejszym wąwozem podchodzimy na fokach raz za razem na wierzchołek naszej góry.            
Luźny dzień, dobra zabawa, zdecydowanie tego nam trzeba było.             Dopiero padający gęsty, mokry śnieg przegania nas do schroniska. Ostatni zjazd i zwiewamy do ciepłego schroniska.
Popołudniu wypogadza się.         Wreszcie na tarasie można posiedzieć. Prognozy na jutro znacznie lepsze. Zasypiamy z budzikiem ustawionym na 5.00.

Czwartek
O piątej profilaktyczne sprawdzamy pogodę za oknem. Niestety, wstajemy. Przed schroniskiem jak co dzień "bramka", sprawdzenie detektorów i ruszamy. Dzisiaj śnieg jest twardy, zmrożony. Wspomnienie zimnej nocy ustępuje miejsca różowiejącym szczytom.    
Wschód słońca zatrzymuje nas przy schronisku, piękne widowisko.             Dzisiaj wędrujemy szlakiem Komna - Vogel. Szliśmy nim częściowo w zeszłym roku. Wiatr zmienił wtedy nasze plany. Mamy nadzieję zobaczyć dzisiaj nieznane nam jeszcze miejsca. Stoki oświetlone wschodzącym słońcem zmieniają kolory wraz ze zmieniającą się wysokością słońca. Zapowiada się niezła lampa. Szybko osiągamy przełączkę, z której wczoraj odbijaliśmy na wierzchołek naszej "góry".     Przed nami kolejna dolinka, musimy dostać się na jej dno. Którędy, to już nie takie oczywiste. Mój wybór prowadzi nas w zbyt strome kosówki. Majka ma więcej szczęścia. Spokojnie opadającymi trawersami prowadzi nas na położony poniżej grzbiecik, a z tamtąd na bezwietrzne dno dolinki.     (fot. Radek) Nie można znaleźć miejsca lepszego na delektowanie się domową wiśniówką (ogromne podziękowania dla Mamy Majki!). Mniam!! Korzystając z optymalnych warunków i zbliżającej się nieubłaganie następnej Olimpiady, ćwiczymy curling termosem.     (fot. Radek) Po treningu zakończonym samymi sukcesami, pełni nadziei na złoto olimpijskie, prostą już drogą podchodzimy do widocznych ponad nami szlakowskazów.     (fot. Radek)     Widoki coraz szersze, banan na twarzy również rośnie. Grzbietem położonym u stóp szczytu, którego nazwy nie znam przechodzimy do następnej dolinki. Zjazd na fokach, tu już zachowujemy odstępy.     (fot. Radek) Zjeżdżamy do podstawy szerokiego żlebu, którym prowadzi nasza dalsza trasa. Rok temu przecięty był sporym lawiniskiem, teraz jest gładki, czeka na nasze ślady. Zakosami, w odstępach podchodzimy żlebem do kolejnej, najwyższej części doliny.     (fot. Radek) Górne piętro doliny ograniczone jest murem szczytów.     Rok temu poznaliśmy najbliższą jej część, położoną na prawo od miejsca w którym weszliśmy. Dzisiaj kierujemy się w lewo, w dłuższą jej część. Początkowo poruszamy się w miarę płaskim terenem. No ale jak to w tej okolicy tradycja nakazuje, dochodzimy do miejsca, gdzie trzeba ponownie zjechać i podejść do ostatniej już części doliny.     (fot. Radek)
Słońce nie ma litości, nadrabia zaległości z ostatnich dni, pali z całych sił. Stajemy u podnóża otaczających nas ścian u końca doliny.         Decydujemy się na podejście na grań. Zakosami, w odstępach, jak Pan Bóg przykazał.     Wyżej, na stoku kończącym dolinę zmienia się śnieg. Na wiosennym podłożu mamy dziesięciocentymetrową warstwę sprasowanego, łamiącego się śniegu. W tył zwrot, zjeżdżamy.     Niżej śnieg zdecydowanie bardziej przyjazny do jazdy. Jesteśmy bardzo zadowoleni tym dniem, pomimo że tura jeszcze się nie skończyła, jeszcze kawał drogi przed nami.         (fot. Radek)     (fot. Radek)
Przy szerokim żlebie odpoczynek połączony z wizytą w solarium. W zjeździe kupa radości i frajdy. Zamiast spodziewanej ciężkiej breji mamy póki co najlepszy śnieg tego dnia.

Ciesząc się kolejnymi zjazdami, osiągamy miejsce, do którego rano sprowadziły nas trawersy Majki.         Stąd na fokach podchodzimy na przełączkę i dalej na wierzchołek naszej treningowej góry.     Ostatni zjazd, ostatnie podejście, zostawiamy graty w pokoju i na taras. Lasko Zlatorog niezawodnie pyszny. W słońcu jeszcze lepszy. Wieczorem gotowanie liofilizatów przy dźwiękach Lao Che, Joy Division, Hey. Po liofilizatach chwila, której nie mogło zabraknąć w codziennym planie dnia - kisiel Słodka Chwila (pozdrowienia dla dr. Etkera jeżeli to czyta). Na jutro zapowiadają drugi dzień lampy.

Zdjęcia rzucają na kolana. Przypuszczam, że to jedynie ułamek widoków i wrażeń, jakimi poczęstowała Was Słowenia. Pięknie, po prostu pięknie!

zarąbiście - pozdrawiam

szczęka mi opada

Słowenie może uda już mi się w nie za dalekiej przyszłości poznać (ale raczej wspinaczkowo)

http://www.gorskiswiat.pl/forum/attachme...?aid=30609 świetne zdjęcie i w ogóle

Robi wrażenie Wasz wypad. Świetny

I, co warto zauważyć, nie często zdarzają się narciarskie relacje z wyższych gór.

szczęka mi opada

Słowenie może uda już mi się w nie za dalekiej przyszłości poznać (ale raczej wspinaczkowo)

Wspinaczkowo - wapien w tamtejszych rejonach jest mega kruchy... nie wiem jak wyzej, przystawialam sie tylko do malych skalek wystajacych spod sniegu na jednej z przelaczek - i niefajnie roscielam sobie reke - a co lapalam, to zostawalo w dloni... kruche, ostre... ale moze wyzej lepiej to wyglada... (choc podobne odczucia mial moj kumpel, ktory jakies dwa lata temu byl na Triglavskich ferratach..)

acz jak najbardziej miejsce polecam, pieknie, górsko i pagórsko ...no i Laško..

Piątek
   
Chrzęst zmrożonego śniegu pod nartami. Piękny dźwięk. Początkowo w stronę słynnej już przełączki, później odbijamy w prawo obchodząc masyw tworzący prawe ramię przełączki. Stąd w dół na dno doliny, do ruin pamiętających I wojnę światową. Budynki te stały na granicy jugosłowiańskiej.         Wyszukujemy odpowiednią drogę podejścia.     Wznoszący się labirynt pagórków wprowadza nas do zalanego słońcem żlebu.     Zrelaksowani wygrzewamy się południowym, prawie śródziemnomorskim słońcem. Różnica temperatur między cieniem, a słońcem jest ogromna. Ruszamy w górę.     Dochodzimy do wejścia w dolinę, którą częściowo poznaliśmy rok temu.         Plany na dzisiaj trochę inne. Właściwie, cały czas się tworzą. Na lewo od nas piętrzy się idealnie gładki stok. Do samej grani ani śladu czyjejś obecności czy choćby zsuwu śniegu. Nie sposób się oprzeć. Szybko zdobywamy wysokość, foki posłusznie lgną do twardego śniegu. Piękny, gładki wiosenny betonik. Żaden ratrak nie przygotowałby takich warunków. Na przełęczy odsłania się widok na drugą stronę grani, na dolinę którą mieliśmy przyjemność odwiedzić wczoraj.     Z przełęczy wchodzimy na najbliższy wierzchołek. Niechcący weszliśmy na Govnajski Kuk, szczyt na którym byliśmy rok temu, tylko od drugiej strony.     Zjeżdżamy. Na przełęcz ostrożnie po nawianym, sprasowanym śniegu.     Z przełęczy już czysta przyjemność. Narty w skręcie zdzierają mniej niż pół centymetra żmrożonego śniegu.         Warto zmieniać plany, warto. Ponownie zakładamy foki i ruszamy w głąb doliny.     Po naszej lewej otwiera się odnoga doliny. Pusta, otoczona szczytami, udekorowana zsuwami śniegu. Piękna.     W zeszłym roku minęliśmy ją, naszym celem było wtedy ramię Tolminskiego Kuka i przełęcz. Po raz drugi zmieniamy plany. Zjeżdżamy kawałek i po chwili foczymy bezwietrzną, rozpaloną jak piekarnik doliną.     (fot. Radek)    
Ma ona kształt litery L. Ciekawość rośnie w miarę zbliżania się do zakrętu. Za zakrętem dolina wznosi się.     Na jej końcu odpoczywamy na stoku bezimiennej góry, u stóp Tolminskiego Kuka.
Psuje się pogoda, nadciągają ciężkie chmury.     Wychodzimy jeszcze na górę, która służyła nam za jadalnię. Wysoki pułap chmur pozwala cieszyć się widokami.     Robimy to jednak w pośpiechu, bo pogoda straszy coraz bardziej. Zjeżdżamy. Niżej w dolinie, gdzie wszystko jest białe, a wszelkie kształty nikną w tym rozproszonym świetle przebijającym się przez chmury, błędnik szaleje.

Zakładamy foki, podchodzimy do wyjścia z doliny.     Teraz już tylko w dół, aż do ruin strzegących byłej Jugosławii. Przy ruinach siesta połączona z wojną na śnieżki.     Pogoda poprawia się, choć część ciemnych chmur postanawia nam towarzyszyć.             Spragnieni witamin i minerałów zawartych w złocistym napoju foczymy prosto do schroniska, omijając naszą górę treningową.     Na ostatnich metrach podejścia do schroniska śniegu coraz mniej. Każdego dnia nasza ścieżka kurczy się, trzeba kombinować.    
Na jadalni okazuje się, że tłumaczenie słoweńskich ogłoszeń matrymonialnych na polski jest zadziwiająco zabawne, choć odrobinę gorszące. Same świństwa nam wychodziły, a pomyłki w naszym tłumaczeniu przecież wykluczone.    
Prognozy na jutro jeszcze lepsze niż na minione dwa dni.

Cóż można. Tylko podziwiać i marzyć. Szkoda, że moja pracusia nie pozwala mi na zimowe Alpejki. Chciałbym je poznać z tej strony.