Pora na wspomnienia.
Pragnę wam opowiedzieć o najbardziej szalonej i głupiej wyprawie w Tatry w połowie września ubiegłego roku. Pojechalam na tydzień z rodzicami do Zakopanego, ale na 2 dni mialam iść sama w wysokie na Słowację. Niestety w nocy spadł śnieg i musiałam zmienić plany. W końcu po długim namyśle (przez co zrobilo sie bardzo późno) wybraliśmy sie do Chochołowskiej. Widoczność mocno ograniczała mgła, a deszcz aż wisiał w powietrzu. Porzucilam rodziców zaraz po wejściu na teren parku i skierowałam sie najpierw do schroniska, a potem na Wołowiec. Już po drodze mijałam przemarzniętych i ośnieżonych ludzi. Ostrzegali, że na górze strasznie wieje i siecze marznącym deszczem, a widoczność jest zerowa. Mimo to ja dalej szłam w górę. Chciałam dojść do Kończystego a może i na Starorobociański i wrócić do Chochołowskiej. Niezbyt uważnie prześledzilam mapę przed wyjściem i pamiętałam tylko że granią ciągnie sie czerwony szlak. Od przełęczy pogoda naprawdę nie była rewelacyjna, po paru minutach wszystkie sznurki z kurtki były obwieszone sopelkami lodu.
Na Wolowcu na próżno szukałam "naszych" tabliczek kierujących dalej na szlak tylko słowackie. Pokręciłam sie trochę po szczycie w poszukiwaniu szlaku, co chwila chroniąc sie przed wiatrem za kamieniami.Nie było szans na rozłożenie mapy, prawdopodobnie byłyby to jej ostatnie minuty. Ponieważ miała zakodowane że szlak będzie czerwony-więc polazłam na czerwony, i to nic że równolegle był niebieski, chciałam czerwony no to miałam . Po niewiem jak długim podejściu w ciągle wzmagającym sie wietrze dotarłam do łańcuchów . No i tu już do reszty zgłupiałam. Coś mi nie grało, bo co prawda szłam tą trasą po raz pierwszy, ale byłam pewna że ich tu być nie powinno. Jak pewnie większość z Was sie domyśli byłam przed szczytem Ostrego Rohacza. Po chwili namysłu postanawiam iść dalej, aż dojdę do oznakowanego miejsca i dowiem sie gdzie jestem. poza tym to jest właśnie to co tygryski lubią najbardziej. pomyślałam, ze najwyżej wejdę sobie tak troszkęi się potem wrócę. Pocieszająca była świadomość że wciąż jestem na szlaku. Były momenty, że przykucałam za skałą by przeczekać aż wiatr uspokoi się trochę, bym mogła pójść dalej. Takim sposobem pokonałam też Rohacza Płaczliwego. udalo mi sie rozłożyć/podrzeć mapę i zorientować sie w sytuacji. Szybka decyzja-dotrzeć do Ziarskej Przełęczy, tam może będzie mniej wiało i uda mi sie zaplanować powrotną drogę. Dochodząc do przełęczy wychodzę z chmur i oczom nie wierzę. Na słowacji zupełnie inny świat, słońce przebija się przez chmury. Okazuje że mogę wrócić przez Jarzębczy lub tą samą drogą, ale wiedziałam że czasu mi nie starczy bo już było po 17. Co prawda czolówka spoczywała w moim plecaku, ale stwierdziłam w końcu że miałam już wystarczającą porcję ryzyka na ten dzień. Zdecydowałam się na zejście Ziarską dolina do Ziaru. Dotarłam do zupełnie pustego schroniska, przypominając sobie że przeciez od rana niczego nie jadłam.Wrąbałam kapustową polewkę i ruszyłam dalej. Po drodze dodzwoniłam sie do taty informując gdzie jestem. Ten z kolei uparł sie że po mnie przyjedzie. Ponieważ ze Ziaru nie było już żadnego autobusu to przedreptałam asfaltem aż do Liptowskiego Mikulasza. Około północy pojechali po mnie rodzice, pokonując 110 km w jedną stronę. Ale im wycieczkę zafundowałam . To była kolejna lekcja pokory, ale byla tez wielką i niezapomnianą przygoda .
1. trawki
2.Wołowiec
3.kamyczek
4. Rohacki Koń
5. Ziarska przełęcz
6. Ziarska przełęcz
7. Smrek i Baraniec

Ten post był ostatnio modyfikowany: 07-03-2007 09:07 PM przez Danusia.