Trasa: PKS Dolina Chochołowska - Polana Chochołowska - Trzydniowiański Wierch - Kończysty Wierch - Jarząbczy Wierch - Kończysty Wierch - Trzydniowiański Wierch - Polana Trzydniówka - PKS Dolina Chochołowska.
Dawno, naprawdę bardzo dawno temu mieliśmy okazję cieszyć się tatrzańskimi szlakami. I teraz po wielu miesiącach zawitaliśmy na 3 dni. Prognozy jak na czerwiec były bardzo łaskawe. Żadna nie zapowiadała opadów, a więc mieliśmy do dyspozycji cały długi dzień. Nie bawiąc się w rozgrzewki, od razu wybraliśmy dosyć wymagające kondycyjnie przejście, gdyż uznaliśmy, że jakoś to będzie, no i rzeczywiście... było 
Wreszcie po kilka latach przerwy w naszej wędrówce towarzyszył nam kolega Paweł z Chochołowa, który bardzo dawno nie wędrował po górach i był pełen obaw o dwoją formę. Do tego, cała noc harował w pracy, ale podjął męską decyzję, że z nami pójdzie i koniec kropka! 
Wyruszyliśmy w drogę o zupełnie nieprzyzwoitej górskiej godzinie - 10:00. Spacer Doliną Chochołowską rozpoczął się dosyć tradycyjnie, a więc od pokonania 4 kilometrów kolejką traktorową "Rakoń". Dalej już niestety, albo i stety trzeba było zaufać własnym nogom, a później płucom 
Jednak Szlak Papieski okazał się całkiem łaskawy, trudniejsze miało nastąpić później. Wbrew własnym obawom, na Trzydniowiański Wierch wdrapaliśmy się całkiem sprawnie. nacieszywszy oczy widokami udaliśmy się ścieżką w kierunku Kończystego, z lekkim niepokojem spoglądając na dosyć stromą dróżkę, biegnącą na jego wierzchołek. Och... Ufff... Podejście na pierwszy dzisiejszego dnia dwutysięcznik miało dać w kość, no i dało dosyć porządnie. Dwa lata temu było nam dane przebywać na tym szczycie, ale dokoła siebie widzieliśmy jedynie mleko. Tym razem mogliśmy ujrzeć wszystko, aż po horyzont 
Między innymi piękną sylwetkę Starorobociańskiego, który od tej strony bardzo pasował do swojej słowackiej nazwy -- Klin.
Po solidnym odpoczynku ruszyliśmy dalej, a więc tam, gdzie roprościerała się nasza terra incognita. Jarząbczy był dla nas dziewiczą górą 
Szlak nas trochę zaskoczył. W kilku miejscach ciekawe skałki, wskazane użycie rąk i koncentracja. W jednym miejscu nawet było gdzie polecieć, więc przez chwile odłożyliśmy żarty na bok. Paweł dzielnie wdrapywał się coraz to wyżej, Dora nie wykazywała żadnych oznak zmęczenia, również sobie jakoś radziłem, aż wszyscy razem stanęliśmy na szczycie Jarzabczego Wierchu. Nadszedł czas zasłużonego odpoczynku i kontemplacji piękna natury.
Ostatnich turystów minęliśmy na Kończystym, a tutaj już byliśmy sami. I tak już zostało do końca dnia. Kusiła nas, dumnie piętrząca się niepodal Jakubina, ale czas leciał nieubłaganie. Właśnie minęła 17-ta, naprawdę ostateczny już czas odwrotu.
Niezmiernie przyjemna wędrówka aż do Trzydniowiańskiego Wierchu. Łaskawe wieczorne słońce, kilka chmurek na błękitnym niebo, lekki przyjemny wiaterek i otaczające nas ze wszystkich stron góry. Coś wspaniałego!
Jak wspominałem już wcześniej, ten odcinek przebyliśmy sami. Ale nie mieliśmy gór na własność. Kilka kozic miało ochotę powiedzieć nam "dobry wieczór" pomiędzy Jarząbczym i Kończystym, a później jeszcze kilka kozich rodzinek witało się z nami, wdzięcznie pozując do zdjęć. 
Żeby nie było za dobrze, to zejście Kulawcem naprawdę do przyjemnych nie należało. Na początek korzenie, pragnące za wszelką cenę zachwiać naszą równowagę. Później niekończące się drewniane stopnie, a na sam koniec tony błota w Krowim Żlebie. Jednak jakoś znaleźliśmy się z powrotem w Dolinie Chochołowskiej. Ostatnia ciuchcia odjechała z polany Huciskiej, jakieś parę godzin temu. Cóż, nogi jeszcze trochę musiały poczekać na odpoczynek. Godzina 20:30 -- zameldowaliśmy się na przystanku PKS Chochołowska, skąd po kilku minutach zabrał nas bus do Chochołowa.
Jak na pierwszy dzień po przyjeździe, a Paweł po nocnej pracy, to daliśmy czadu!
Szukaj
Użytkownicy
Kalendarz
Pomoc
