Bracie Pawle, nauczaj. Nasz zakon Boazerjików Wąskich zawsze chętnie przyjmuje słowo od braci i sióstr Zakonu Moheroholików.

Bracia i siostry w skiturze. To miała być leniwa niedziela, ale nic z tego nie wyszło. Zamiast słodko spać, skuszony planami znajomych jechałem do Popradzkiego Plesa. Pogoda równie beznadziejna jak dzień wcześniej - błękit i ani kropli deszczu. Makabra.
Samochód został na parkingu, a ja samotnie (reszta ekipy uzbrojona w rowery miała dopiero dotrzeć) pomknąłem (za dużo powiedziane jak się ma narty i buty przy plecaku) asfaltem do schroniska przy Popradzkim Plesie. Najmilej wspominam miejsca, gdzie woda płynęła wzdłuż drogi - przyjemny chłód. W drodze do schroniska mijam "aż" dwie osoby. Strach pomyśleć co dzieje się teraz na drodze do Moka. Przy schronisku śniadanie w palącym słońcu. Docierają znajomi rowerzyści z nartami. W górę trochę się namęczyli, ale zjazdu na parking już im zazdroszczę.
Drogę przez las pokonujemy w akompaniamencie ptaków i potoku.     Głazy, którymi usłana jest Dolina Złomisk nie są idealnym terenem do szybkiego poruszania się w butach turowych. Dobrze, że tym razem zdecydowaliśmy się na podejście w zwykłych butach. Oślepiająco białe szczyty wznoszące się nad wiosennymi już Złomiskami, błękitne niebo, upał.                
Nad Zmarzłym Stawem Mięguszowieckim (Ľadové pleso v Zlomiskách) robimy dłuugie leżakowanie. Przed nami zima.     Śnieg wokół stawu jest zbyt miękki, żeby iść pieszo. Zakładamy foki i okrążamy staw w kierunku progu Żelaznej Kotliny. W górnej części progu musimy odpiąć narty, przejść kawałek po trawie i kamieniach. W Żelaznej Kotlinie ponownie zakładamy narty.     Podejścia na przełęcz nie będę miło wspominał. Zero wiatru, rozgrzane powietrze ani drgnie, gorąco jak diabli, jak w piekarniku. Dopiero parę metrów poniżej przełęczy wieje delikatny, zbawienny wiaterek. Wschodni Szczyt Żelaznych Wrót już z daleka przyciąga wzrok. Kanciasta, niedostępna bryła. Z przełęczy wygląda jeszcze ciekawiej - potężne płyty ułożone warstwami tworzą ostro zakończony grzebień. Piękny!
Z przełęczy zjeżdżamy w ciężkim, mokrym śniegu. Dopiero po przejściu pasa kamieni na progu Żelaznej Kotliny mamy piękny wiosenny zjazd. Na trawniku nad stawem leżakujemy po raz kolejny.
Schodzimy.        

Ten post był ostatnio modyfikowany: 09-06-2010 06:01 AM przez paaulo.