W sobotę rano spotykamy Łukasza z ekipą. Spaleni na różowo wróżą niezłą pogodę. Oni pieszo na Halę, my kulturalnie kolejką. Kasprowy zalany mgłą. Łukasz znajomości musi mieć, bo chmury rozwiewają się i odsłania się wierzchołek Świnicy, a następnie wszystko dookoła.        
Grzech nie skorzystać ze słońca, przyspieszamy kroku mijając kolejne wycieczki. Jakby słońca było mało, na dokładkę mamy efekt halo.     Za Liliowym Łukasz musiał nagrzeszyć, Gąsienicową zalewają chmury.    
W mleku mijamy Skrajną Przełęcz idąc w stronę Świnickiej Przełęczy. Na Świnickiej śniadanko, połączone z naiwnym oczekiwaniem na lepszą widoczność. Poprawa pogody nie nadchodzi. Wpinamy narty, jak na koniec maja przystało. Zjeżdżamy. Naszymi śladami podąża beznartny Krzysiek. W kotle pod Świnicką P. widoczność siada jeszcze bardziej.     Po uczciwym kolejnym śniadaniu. Po omacku szukamy drogi na Karb. Początkowo na nartach, później pieszo wśród głazów.     Gps ułatwia orientację w tym mleku (nie 3.2% jak ze sklepu, tylko takie prawdziwe, od krowy). Znajdujemy szlak prowadzący na Karb. Na przełęczy trzecie już śniadanie. Z Karbu schodzimy żlebem kilka metrów po kamieniach. Niżej leży śnieg. Wpinamy narty i w dół do Czarnego Stawu. Dwa razy musimy odpiąć narty, żeby ominąć prożek i pas kamieni. Zjeżdżamy do samego stawu. Zaczyna padać deszcz. Zgodnie ustalamy, że ławka przy Murowańcu kusi bardziej niż deszcz na Zawracie. Wracamy do schroniska. Po zjedzeniu kolejnego śniadania schodzimy do Kuźnic przez zieloną i pachnącą Jaworzynkę.     Przy samochodzie uprawiamy ekstremalne przebieranie się w deszczu na bosaka. Ciepłym samochodem wracamy do domu, gdzie ku naszemu zaskoczeniu nie czeka śniadanie, tylko obiad.