Piątek
   
Chrzęst zmrożonego śniegu pod nartami. Piękny dźwięk. Początkowo w stronę słynnej już przełączki, później odbijamy w prawo obchodząc masyw tworzący prawe ramię przełączki. Stąd w dół na dno doliny, do ruin pamiętających I wojnę światową. Budynki te stały na granicy jugosłowiańskiej.         Wyszukujemy odpowiednią drogę podejścia.     Wznoszący się labirynt pagórków wprowadza nas do zalanego słońcem żlebu.     Zrelaksowani wygrzewamy się południowym, prawie śródziemnomorskim słońcem. Różnica temperatur między cieniem, a słońcem jest ogromna. Ruszamy w górę.     Dochodzimy do wejścia w dolinę, którą częściowo poznaliśmy rok temu.         Plany na dzisiaj trochę inne. Właściwie, cały czas się tworzą. Na lewo od nas piętrzy się idealnie gładki stok. Do samej grani ani śladu czyjejś obecności czy choćby zsuwu śniegu. Nie sposób się oprzeć. Szybko zdobywamy wysokość, foki posłusznie lgną do twardego śniegu. Piękny, gładki wiosenny betonik. Żaden ratrak nie przygotowałby takich warunków. Na przełęczy odsłania się widok na drugą stronę grani, na dolinę którą mieliśmy przyjemność odwiedzić wczoraj.     Z przełęczy wchodzimy na najbliższy wierzchołek. Niechcący weszliśmy na Govnajski Kuk, szczyt na którym byliśmy rok temu, tylko od drugiej strony.     Zjeżdżamy. Na przełęcz ostrożnie po nawianym, sprasowanym śniegu.     Z przełęczy już czysta przyjemność. Narty w skręcie zdzierają mniej niż pół centymetra żmrożonego śniegu.         Warto zmieniać plany, warto. Ponownie zakładamy foki i ruszamy w głąb doliny.     Po naszej lewej otwiera się odnoga doliny. Pusta, otoczona szczytami, udekorowana zsuwami śniegu. Piękna.     W zeszłym roku minęliśmy ją, naszym celem było wtedy ramię Tolminskiego Kuka i przełęcz. Po raz drugi zmieniamy plany. Zjeżdżamy kawałek i po chwili foczymy bezwietrzną, rozpaloną jak piekarnik doliną.     (fot. Radek)    
Ma ona kształt litery L. Ciekawość rośnie w miarę zbliżania się do zakrętu. Za zakrętem dolina wznosi się.     Na jej końcu odpoczywamy na stoku bezimiennej góry, u stóp Tolminskiego Kuka.
Psuje się pogoda, nadciągają ciężkie chmury.     Wychodzimy jeszcze na górę, która służyła nam za jadalnię. Wysoki pułap chmur pozwala cieszyć się widokami.     Robimy to jednak w pośpiechu, bo pogoda straszy coraz bardziej. Zjeżdżamy. Niżej w dolinie, gdzie wszystko jest białe, a wszelkie kształty nikną w tym rozproszonym świetle przebijającym się przez chmury, błędnik szaleje.