Do Słowenii wjeżdżamy przed czasem, jeszcze jest ciemno. Przed nami droga przez góry. Zbyt ładny odcinek, na nocną jazdę. Zasypiamy na parkingu, przy stacji benzynowej za tunelem granicznym. Zmarznięci budzimy się o świcie. Stawy stopniowo odzyskują zdolności ruchowe. Wjeżdżamy na drogę, którą poznaliśmy prawie dokładnie rok temu. Spodnje Gorje, Bled, Bohnij, Ukanc. Parking pusty, jest zimno, zaczyna pruszyć śnieg. Przed nami 900 metrów podejścia.     Plecaki z jedzeniem na tydzień miłymi towarzyszami wędrówki na pewno nie będą. Ruszamy; Kasia, Majka, Radek i ja. W miejscu, gdzie rok temu zakładaliśmy foki, są tylko liście i kamienie.             Mijamy drzewo rozsadzone piorunem. Możliwe też, że jest to palma wysokogórska. Przy linii energetycznej ze schroniska wreszcie możemy odpiąć narty od plecaka. Przed nami jeszcze 1/3 podejścia, przyjemniejsza bo na fokach.     Pas śniegu po którym wędrujemy miejscami z obu stron otoczony jest okopami wiosny.         Na szczęście dla nas, śniegu przybywa wraz z wysokością. Niestety wiśniówki ubywa.     Do schroniska docieramy po blisko pięciu godzinach. Perspektywa leniwego popołudnia, spędzonego z dala od plecaka bardzo nas cieszy.
Tak jak w zeszłym roku, wybraliśmy Dom na Komni z kilku powodów. Jak pokaże najbliższy tydzień, nikt nie będzie żałował tego wyboru. Przy schronisku sporo śniegu, choć znacznie mniej niż rok temu.
Dla porównania, tak wygląda wejście do schroniska -     , a tak wyglądało w zeszłym roku -     .
Przed nami tydzień w skiturowym raju. Cdn.