Opady śniegu dały nadzieję na zimę w górach. W piątkowy wieczór różnymi kanałami zdobywamy informacje o panujących warunkach. Ryzykujemy Babią. Chętnych do ryzykowania jest sztuk sześć.
Już w Lipnicy droga prowadząca do Przywarówki przywitała nas piękną bielą. Im bliżej Babiej tym więcej śniegu. W normalnych warunkach te ilości by nie zachwycały, ale ta zima z pewnością normalna nie jest. Na parkingu witamy znajome twarze, zmiana butów na tęskniące za śniegiem pantofle turowe, foki same lgną do nart. Na nartach startujemy już od samochodu. Obiecujący początek.
Skręcamy w las. Wspomnienie pewnej październikowej soboty nasuwa się samo. Październik oszczędził nam widoku krzaczorów wszelkiej maści. W wielu miejscach nawet krzaki jagód (aka borówek) wystają z pod śniegu.
Na szczęście przechodzimy też przez miejsca, w których nie sposób się nie uśmiechnąć. Dobre miejsce na odpoczynek od nizin. Nieśmiałe słońce, które towarzyszyło nam na początku wędrówki zastąpił gęsto sypiący śnieg.
Opuszczamy las, wychodzimy na najeżony kosówką stok Babiej. Towarzyszy nam mieszanina żalu, że śniegu tak niewiele i radości, że choć tyle. Po ostatnich opadach jest go z pewnością najwięcej od owego październikowego weekendu. Powyżej lasu foczymy w kopnym śniegu, wiatr z pewnością do mocnych i utrudniających życie nie należy. Gdyby nie kosówkowe pułapki często niewidoczne pod śniegiem, byłoby nieźle. Klucząc wśród kosówki wychodzimy coraz wyżej. Miękki śnieg ustępuje miejsca twardemu, wywianemu, przyjazny wiatr ustępuje miejsca silnej zamieci. Jedynie ukryte pod cienką warstwą śniegu pułapki towarzyszą nam wiernie. Wiatr przybiera na sile. Decyzja o odwrocie przybliża się wprost proporcjonalnie do narastającej siły wiatru. Decydujemy się wracać. Wg gps jesteśmy na słowackim żółtym szlaku. Niedaleko nas jest drewniana wiata, niestety nie mam jej na mapie. Decydujemy się jej poszukać, będzie to najprzyjemniejsze miejsce na zdjęcie fok i odpoczynek. Podchodzimy jeszcze przez parę minut bezskutecznie wypatrując charakterystycznego trójkątnego kształtu. Widoczność nas nie rozpieszcza. Rezygnujemy z poszukiwań i przygotowujemy się do zjazdu. Grupka wariatów z fokami fruwającymi wokół nich, to pewnie ciekawy widok.
Zjeżdżamy, co w tych warunkach do przyjemności nie należy. Nasz zjazd przerywa wyłaniająca się nagle i znienacka długo poszukiwana wiata. Herbaty z rumem sobie człowiek nie odmówi. Odkopujemy miejsca siedzące i wśród wirującego wewnątrz wiaty śniegu dodajemy sobie otuchy herbatą z 80% pamiątką ze Stubaiu.
Dalszy zjazd, prowadzi nas w końcu na miękki śnieg w pobliżu lasu. Wiatr kulturalnie został za nami. Wreszcie znajdujemy kilka miejsc do fajnej jazdy. Później przyjemność się kończy i zaczyna się przecinka graniczna, podobno lepsza do zjazdu w tych warunkach. Przecinka okazuje się być węższa niż nazwa wskazuje, pełna krzaków i jagodzin. Kiedyś, było to pewnie ważne miejsce. Teraz w epoce Schengen, zarasta. Jedziemy dalej. Bardziej doświadczeni koledzy informują nas, że uprawiamy właśnie borówkoskiing. Cóż, to zdecydowanie nie jest moja ulubiona dyscyplina.
Widok samochodu cieszy bardziej niż zwykle.