Pierwsza okazja do foczenia już w Czechach, niezły początek. Autostrada przykryta jest grubą warstwą śniegu. Szkoda, że akurat poruszamy się samochodem. Przejazd przez Austrię mija bez takich atrakcji.
Docieramy na miejsce. Stubai wita nas chmurami. Po zasłużonym posiłku ruszamy w kompletnym, pięcioosobowym składzie na rozgrzewką turę. Pokonanie toru saneczkowego i kawałka łąki ponad nim, to wszystko na co starcza sił po nocnej podróży.
Wieczorem rozpoczynamy kurs jazdy terenowej. W hotelu dołącza do naszej grupy trójka Niemców. Naszym instruktorem i przewodnikiem jest Zbyszek Młynarczyk (bergprofis.de).
Niedzielny poranek pozwala nam docenić piękno miejsca, w którym się znajdujemy. Po śniadaniu, pakujemy się do autobusu i po piętnastu kilometrach jazdy doliną jesteśmy pod stacją wyciągu. Niedziela i poniedziałek mijają nam na próbach wcielania w czyn instrukcji Zbyszka. Przed zmrokiem skatowani wracamy do hotelu.
W środę dla odmiany po wtorkowej kiepskiej pogodzie mamy lampę. W nocy spadł świeży śnieg, warunki do jazdy genialne. Po dwóch zjazdach w pobliżu wyciągu, zakładamy foki i rozpoczynamy naszą pierwszą turę.
W pięnej scenerii podchodzimy na przełęcz Daunjoch, a stąd już na jeden z wierzchołków Daunkopf (3146mnpm). Pogoda jak marzenie, więc cieszymy się widokami wcinając kanapki.
Przepinamy się do zjazdu i zjeżdżamy na przełęcz. Z niej jeszcze kawałek naszym śladem. Tu opuszczamy nasze ślady podejścia, zjeżdżamy w dolinę wypełnioną cieniem. Oprócz cienia dolina pełna też jest puszystego, idealnego śniegu. W zjeździe euforia, płyniemy! Nieziemskie uczucie!
Nie wiem czym zasłużyliśmy, ale takie warunki mamy przez kilometr w pionie. Nigdy nie miałem takiego zjazdu. Bezcenne uczucie.
Wszystko się kiedyś kończy, dojeżdżamy do trasy narciarskiej. Resztę dnia spędzamy w rejonie wyciągów. Wieczorem jak co dzień - piwo, sauna, kolacja, analiza błędów.
Środa to kolejny dzień szlifowania techniki. Wyjazd wyciągiem, zjazd poza trasą, wyjazd wyciągiem, zjazd, wyjazd i tak do wieczora. Kolejny bardzo intensywny dzień.
Czwartek to niestety ostatni dzień naszego pobytu w rejonie Stubaiu. Piękna pogoda sprzyja zaplanowanej turze. Wyjeżdżamy wyciągami na ~3000mnpm, zjeżdżamy do kotła po drugiej stronie grani i żegnamy się z cywilizacją. Najpierw trawers zbocza, później podejście lodowcem na przełęcz Pfaffenjoch. Relaks w słońcu, w bezwietrznym miejscu, pod stopami Alpy aż po horyzont. Bajka. Przechodzimy przez przełęcz i podchodzimy na Pfaffenkopf (3366mnpm).
Na szczycie, jako debiutant alpejski, zafascynowany jestem górami, które dookoła mnie rozciągają się aż po horyzont. Niesamowity widok!
Zjeżdżamy lodowcem, oddalając się coraz bardziej od trasy naszego podejścia. Po tej stronie przełęczy lodowiec jest znacznie większy. Początkowo jedziemy nie związani, później zagrożony szczelinami odcinek zjeżdżamy związani. Widoczne z pod śniegu fragmenty lodowca robią na mnie wrażenie. Po opuszczeniu lodowca rozwiązujemy się. Śnieg jest bardzo fajny, niestety nie mam siły go wykorzystać. W piątym dniu intensywnego jeżdżenia, mój organizm upomina się o przerwę. Dalsza jazda pomimo fantastycznej scenerii jest dla mnie męczarnią. Odpoczywamy przy nieczynnym schronisku Sulzenauhutte (2191mnpm). Stąd przez próg, wypłaszczenie i na koniec wąską ścieżkę w lesie docieramy do drogi (1600mnpm). Nareszcie.
Wieczorem wracamy do Polski.
Podsumowując - świetny kurs, Zbyszek to rewelacyjny nauczyciel, dużo się nauczyłem, warto było.

Zdjęcia:
1. Rozgrzewkowa tura w sobotę.
2. Dolna stacja wyciągu.
3. Ratraki w akcji.
4-5. Niedzielne widoki.
6-8. Wtorkowe zjazdy przy orczyku.
9-11. Pierwsze foczenie.
12. Widok z Daunkopf.
13-15. Początek zjazdu.
16-18. Foczenie w czwartek.
19. Przełęcz Pfaffenjoch.
20. Widoczny ślad jedynych ludzi jakich widzieliśmy na tej turze.