Szkoda kolana. Mam nadzieję, że nic poważnego i szybciutko wróci do formy.
Paaulo piękne widoki.

Dziękuje Wszystkim za życzenia. Dla mnie to już definitywny koniec sezonu, mam nadzieję że dla Paaulo nie
Wstępna diagnoza wskazuje, że więzadła są całe, przynajmniej nie całkowicie zerwane. Ale łękotka pękła... Zobaczymy co Pan Doktor od kolan powie... pewnie jeszcze USG będzie. Póki co jest lepiej ale nie rewelacyjnie... Cóż, mówią ze do wesela się zagoi (czyli musi się pospieszyć... )

Kasiu!
Jestem dobrej myśli, co do Twojego kolana.

Ładnie napisane. Muszę to sobie zapamietać.

Super zdjęcia, a to: http://www.gorskiswiat.pl/forum/attachme...?aid=22313 szczególnie

Kasiu, szkoda że to już koniec sezonu dla Ciebie... mam nadzieję że w przyszłym to sobie odbijesz
zdrówka życzę....

Kasiu! Zdrowej szybko! Udanego powrotu po rehabilitacji - oby krótkiej!

Już widzę że w porównaniu z turami sezon biegówkowy jest znacznie krótszy

Parkujemy samochód. Pogoda trzyma poziom, pomimo chmur usiłuje nas godnie przywitać. Pakujemy graty i ruszamy we dwóch z Rafałem. Droga prowadząca przez las do Doliny Kieżmarskiej do krótkich nie należy. Walczę z gorącem. Jest dość ciepło, no a do tego kto normalny w czerwcu idzie w kalesonach. Wyżej w lesie przyjemny chłód. Z pomiędzy drzew przebija się słońce. Liczymy na to, że taka pogoda się utrzyma. Bardzo.
Plecak obciążony nartami i butami turowymi ciąży nieprzyjemnie. Pierwszy raz idę z plecakiem Kasi, Deuterkiem. Wygodniejszy niż mój, ale za wcześnie na pochwały.
Wychodzimy z lasu. Przed nami Dolina Kieżmarska w całej okazałości. Nareszcie śnieg. Są miejsca, gdzie zima ma się całkiem dobrze. Zajmujemy ławkę z widokiem na staw. Plecaki lądują na ziemi. 2 euro za butelkę Zlatý Bažant. Nie protestuję. Lekkie buty zostawiamy w schronie. Zdejmuję z plecaka 3kg, buty turowe lądują na swoim miejscu, na nogach.
Ruszamy nad staw i dalej w stronę progu Doliny Dzikiej. Przejście wąską ścieżką zarośniętą kosówką, z nartami przy plecaku do przyjemnych nie należy. Chwila podejścia po śniegu i wchodzimy w skały progu Dzikiej. Wzdłuż łańcuchów w górę. Trudności nie ma, ale w butach turowych mam trochę gimnastyki. Dochodzę w końcu do Rafała czekającego na końcu grzędy. Odpoczynek w pięknej scenerii. Pogoda nadal trzyma fason. Trzymamy za nią kciuki.
Ruszamy dalej w stronę przełęczy. Stąd już przez śnieżne pola Dzikiej. Zima nie daje tu za wygraną. Lenistwo nakazuje mi zostawić foki w plecaku i pomęczyć się z buta. Śnieg jest dość mokry, ale po śladach idzie się nieźle. Odprowadzam wzrokiem oddalającego się Rafała. Męczę się, jakiś ciężki dzień. No ale, koniec marudzenia, bo pogoda może nie być aż tak wyrozumiała. Droga na przełęcz mija mi na podziwianiu fantastycznego zakątka Tatr i mobilizowaniu swoich czterech liter. Na przełęczy widzę przez moment kogoś z nartami przy plecaku. Gdy tam docieram przełęcz jest pusta.
Widok z Baraniej Przełęczy rewelka. Z jednej strony Dolina Dzika, poniżej wiosenna już Kieżmarska ze schroniskiem nad stawem, a podrugiej stronie grani zimowa jeszcze Dolina 5 Stawów Spiskich. Odpoczynek, kilka zdjęć, smsów. Wraca z Baranich Rogów Rafał. Czas wracać. 50% naszej wyprawy z buta, drugie 50% na nartach.
Śnieg w żlebie sprowadzającym z przełęczy jest mokry, osuwa się po każdym zakręcie. Trzeba czekać, żeby nie wjechać w posłuszny grawitacji, zsuwający się śnieg. W Dzikiej niestety nie jest przyjemniej. Mokry, ciężki śnieg. Zabójca dla ud. Po kilku zakrętach obowiązkowa przerwa, uda kwiczą. Odpoczywamy przy potężnych wantach. Waham się, czy jechać żlebem. Przy Jakubowych Spadach (wodospad) jest solidna szczelina, mam nadzieję, że ją obejdę skałami. Rozdzielamy się. Rafał idzie grzędą, ja zjeżdżam żlebem z progu Dzikiej.
Doktorze, może znasz jego nazwę? Spotkałem się z trzema różnymi, nie wiem która jest właściwa.
Poniżej miejsca naszego odpoczynku śnieg jest już inny, twardy. Pięknie się jedzie, czysta przyjemność. W żlebie jest jeszcze lepiej. Twardy śnieg, ledwie centymetr miękkiego. Bomba.
Dojeżdżam do Jakbowych Spadów. Rewelacyjny zjazd, genialnie piękne miejsce! Gdyby nie kask, banan na twarzy nie miał by granic. Obowiązkowe zdjęcia. Odpinam narty i wchodzę w grzędę. Trochę powyżej mnie jest ścieżka. Wszystko pokrywają drobne kropelki wody rozpryskującej się z wodospadu. Dochodzę nią do końca szczelin. Ścieżka prowadzi dalej, ja muszę zejść. Takiego śniegu przecież nie ominę. Trochę zabawy w skale w turowych buciorach. Po prostu idealne buty na skałę. Taaa... Jak na złość, najciekawsze kwiaty rosną tam, gdzie apataru na pewno nie wyjmę. Cóż, pozostaje ustne świadectwo, że owe zielsko widziałem. Rafał ma w tym czasie więcej fotograficznego szczęście - uwiecznia kamzika.
Ląduję z powrotem na śniegu. Kolejne zdjęcia i w dół, aż do stawu. Bajka, bajka, bajka.
Odpinam narty. Wspólnie już, na szczęście omijając kosówkową ścieżkę, lądujemy na ławce przy schronisku.
Szczególne gratulacje dla pogody, która wytrzymała do końca dnia.
Piękny dzień na zakończenie sezonu skiturowego.

                                                   

Ten post był ostatnio modyfikowany: 08-06-2009 11:00 PM przez paaulo.

Jeszcze kilka.

I ostatnie.

Pięknie

jak dla mnie to jesteś wariat - pozdrawiam

Paaulo, gratulacyjki Co Ty Sylwek. Co chwila się chwalisz nowym zakupem jakiegoś frendu albo podobnego żelastwa . Tobie to nosi jaki szerpa albo, nie daj Boże, małżonka

http://www.youtube.com/watch?v=UHfc_QeofPA (0:17)
"Każdy ma jakiegoś bzika..."

Rewelka Chłopino, po prostu rewelka, dajesz rade i to grubo!!


(tak się u nas mówi)

Pablo, to nie ja. To długa zima.
W kwietniu śniegu bardzo dużo ubyło przez upały, ale teraz się trzyma.

REWELACJA!!!!!!!!!!!!!! Gratulacje Paaulo!!!! To za tydzien gdzie sie wybierasz? ;>