Parking. Ciemno. Dziewięć kilometrów asfaltu. 6:14. Poranne słońce wspina się na granitowy mur szczytów.
Dawno nas tu nie było. Tłumów brak, zaledwie kilka osób. W pogrążonym w śnie schronisku debatujemy w trójkę, czy aby przypadkiem nie da rady przejść przez staw. Kanapki przywracają ostrość spojrzeniu. Kusząca opcja skrótu przegrywa z całkowitym brakiem lodu na stawie. Ruszamy. Najpierw pusta jeszcze plaża, spacer brzegiem stawu, podejście zaśnieżonym progiem.
Nad Czarnym zakładamy foki. Obchodzimy staw brzegiem. Pokrywa lodowa nie budzi już zaufania. W górę zmierza już kilka osób. Zakosami podchodzimy, stopniowo zbliżając się do Buli. Co kilka minut z pól śnieżnych poniżej Czarnego Mięgusza i górnej części zachodu Grońskiego zjeżdżają zsuwy różnej wielkości. Masy śniegu po przewaleniu się przez kolejne progi i żlebiki z hukiem lądują na stoku, zsuwają się w stronę stawu. Żlebem podchodzi coraz więcej osób, głównie skiturowców. Pod bulą odpinamy narty. Śnieg dobrze trzyma, podchodzimy pieszo. Pogoda póki co zaskakująco dobra. Kolejne osoby, z którymi rozmawiamy potwierdzają nasze informacje - deszcz od 13-14. Na razie pozostaje nam cieszyć się słońcem. Po odpoczynku na Buli, kierujemy się do celu naszej wędrówki. Niższy o 69 metrów od starszego brata, pięknie się prezentuje. Mokry śnieg na podejściu męczy. Widok z Niżnich Rysów wynagradza zmęczenie.
Ganek, Wysoka już w chmurach. Dumna grań Mięguszy. Lodowy, a w jego sąsiedztwie zeszłotygodniowy Harnaski Żleb. Pogoda coraz mniej pewna. Czas zjeżdżać.
W rynnie poniżej wierzchołka śnieg mokry, ciężki. Na północnych stokach poniżej można się już przyjemnie pobawić. Po przybrudzonym kolorze łatwo rozpoznać twardszy śnieg. Zakrętami wydzieramy na nim białe zawijasy. Poniżej Buli śnieg ponownie robi się mokry. Żleb poryty jest małymi lawinkami, które regularnie sypały się do niego. Przecinając wymiecione rynny i jęzory miękkich brył zjeżdżamy nad Czarny Staw. Leniwie trawersujemy zbocze ponad stawem. Jako "wisienka na torcie" jeszcze zjazd z progu i po kamienistym spacerze lądujemy na ławce przed schronem. Zakładamy sandały. Piękny wynalazek!
Wygrzewamy się w promieniach nadal grzejącego słońca. Mięgusze grzmią groźnie lawinkami.
Schodzimy wychwalając sandały. W swych uwielbieniach zapominamy chyba o bogach deszczu. Ci mszczą się na nas w połowie drogi do parkingu.