3.40, piątkowy środek nocy. Polska rozpalona szaleństwem weekendu majowego śpi. My również. Nasze zegary biologiczne okazały się silniejsze niż budzik. Przed 6 jedziemy już w kierunku gór.
Na drodze dość spokojnie. Mamy przegląd numerów rejestracyjnych z całej Polski. Wszyscy ciągną na południe. W przeciwnym kierunku mnóstwo słowackich autokarów. Zostawiamy samochód na parkingu w Javorinie i znikamy w otchłani doliny Jaworowej.
Las ogrzewany porannym słońcem paruje. Gdzie się człowiek nie obróci, tam coś malowniczego. Eh, wiosna. Mijamy wiatę dla strudzonych turystów, która pod ciężarem śniegu zrobiła się bardzo parterowa.
Naszą drogę przecinają łaty miękkiego śniegu. Przyroda urozmaica naszą drogę zmuszając do wspinaczki drzewnej pod i nad drzewami powalonymi lawiną. Różnorodność rosnących wokół nas kwiatów świadczy o pełni wiosny. Podstępny pluton krokusów przecina naszą drogę, zmuszając do sesji fotograficznej. Dochodzimy do kolejnego lawiniska. To musi być dość świeże, zwały śniegu mają 4m. W górnej części lasu pokrywa śnieżna pozwala wreszcie na foczenie. Wychodzimy z lasu. Przed nami mur Jaworowych, po lewej Kapałkowa grań w całej okazałości. Przechodzimy przez mostek na potoku. Spotykamy 2 zjeżdżających Słowaków. To jedyne osoby, które spotkaliśmy. Góry mamy tylko dla siebie. Śniadanie z widokiem na próg Żabiego Stawu Jaworowego. Mmm ale smakuje! Ruszamy dalej, czas zmierzyć się z progiem, na którym rok wcześniej w lutym z poobijanym tyłkiem rozpocząłem turową przygodę. Staw lekko topnieje już przy brzegach. Ze stoku ponad stawem mamy piękny widok na Sobkową Grań i Sobkowy Żleb. Trawersujemy do kolejnego progu Zadniej Doliny Jaworowej. Chmury przelewające się co chwilę przez grań Jaworowych tworzą niezwykłe widowisko. Ponad niknącym wałem niskich chmur, błękitne niebo przecięte pasem cienkich chmur opalizujących w kolorach tęczy. Ładnie nas wita Jaworowa.
Cel naszej wycieczki - Lodowa Przełęcz nie wygląda dobrze. Słońce wytopiło śnieg, zbocze jest bardzo kamieniste. Nie zjedziemy tamtędy. Musimy znaleźć inny cel wycieczki. Rozglądamy się po okolicy. Kasia proponuje Harnaski Żleb. Z dołu wygląda świetnie, śniegu w nim nie brakuje. Próbujemy. Podchodzimy do jego dolnej części. Tu Kasia zostaje. Przypinam narty do plecaka i podchodzę żlebem w górę. Świetny śnieg, trzyma bardzo pewnie, podchodzi się jak po schodach. Zakładam narty, przygotowuję się do zjazdu. Miejsce jest jak z bajki. Żleb ma nastromienie nie większe niż zeszłotygodniowa Skrajna Przełęcz. Szeroki jest na około 5m. Wypełniony jest śniegiem o jakim śnią turowcy. Lekko odpuszczona na kilka centymetrów gruboziarnista góra, a pod spodem twardy podkład. Idealne warunki. Marzenie.
Zjazd bajeczny! Miód! Dojeżdżam do Kasi. Stąd już wspólnie zjeżdżamy do podstawy żlebu. Na progu ponad stawem śnieg również fantastyczny. Zjeżdżamy aż na brzeg stawu. Piękna jazda. Odpoczywamy, z zadowoleniem obserwujemy ślady, które pozostawiliśmy na śniegu. Trawersujemy wzdłuż brzegu stawu. Zjeżdżamy z progu. Tu śnieg jest już inny. Mokry, ciężki. Pogoda zrobiła się idealna, na granatowym niebie nie ma śladu po ciężkich chmurach. Obłoki przybierają soczewkowy kształt. Może to zapowiadana zmiana pogody. Jedziemy jeszcze trochę lasem i niestety czas zdjąć narty.
Cholernie zadowoleni schodzimy niekończącym się lasem.