I wracamy do Polski.

W piątek późnym wieczorem ruszamy we dwoje z parkingu na Palenicy. Startujemy asfaltem w górę. Jest ciemno. Las pachnie wilgocią. Przy Wodogrzmotach jesteśmy o 21.15. Skręcamy na szlak prowadzący przez Roztokę do Pięciu Stawów. W lesie stopniowo przybywa śniegu, choć zdarzają się też szerokie kamieniste strumienie do przekroczenia. W świetle czołówek cierpliwie maszerujemy w górę. Niebo nad nami pełne gwiazd. Dobrze, bo według prognoz mogło padać. Mijamy szałasy. Docieramy do upragnionego progu doliny. Już niedaleko. Wieje coraz mocniej. Powyżej progu, w dolinie wiatr jest już naprawdę silny. Oby do jutra przestało wiać. Około północy wchodzimy do schroniska, rozkładamy się w jadalni i dobranoc.
Rano pobudka o 6.30. Wiatr gwiżdże solidnie. Kicha. Nie spieszymy się, nie ma po co.
Około godziny 8 wiatr uspokaja się. Kuchnia otwarta, nie odmówimy sobie jajecznicy. Po śniadaniu ruszamy, Kozi Wierch czeka. Kierujemy się w stronę grzędy ograniczającej Szeroki Żleb z jego orograficznie lewej strony. W żlebie stare lawinisko. Wygodniej będzie podchodzić grzędą. Widoki mamy piękne. Pogoda wbrew wcześniejszym prognozom jest dobra. Nad szczytem co jakiś czas przechodzą chmury. Na szczęście znikają równie szybko jak przyszły. Dochodzimy do szerokiego pasa kamieni, schodzimy do żlebu. Zdejmujemy narty i ruszamy dalej już pieszo. Początkowo idzie się świetnie. W twardym śniegu po kopnięciu siada 1/3 podeszwy buta. Wyżej już nie jest tak sielankowo. Zapadamy się po kolana, czasem trochę wyżej. Zmęczeni wychodzimy na grań, gdzie czekała na nas zaczajona za którąś wantą śnieżyca. Wieje, zacina kuleczkami śniegu, jest zimno. Szybko zdejmujemy z nart foki i przygotowujemy się do zjazdu. Jesteśmy gotowi. Pogoda również - niebo ponownie błękitne.
Ruszamy. Zjazd jest świetny! Długi, jazda w zmiennym śniegu. Świetna lekcja dla nas!
Wracamy do schroniska na zasłużoną szarlotkę. Słońce grzeje, nie wieje. Po prostu siesta przed schroniskiem. Pół godziny lenistwa i ruszamy. Przed nami fajny zjazd z progu doliny. Nasze pierwsze turowe spotkanie z nim w nowy rok źle zapamiętałem. Skopał nam wtedy tyłki 13:0. Dzisiaj jest 1:0 dla nas. Bardzo fajny zjazd pomimo mokrego śniegu. Zjeżdżamy przez Roztokę. Kilka razy zdejmujemy narty. A to strumień, a to pas kamieni, lawinisko pokryte gałęziami. W końcu dojeżdżamy do miejsca, gdzie narty ostatecznie lądują już przytroczone do plecaka. Schodzimy na parking. Mamy szczęście, bo zaczyna padać, gdy jesteśmy już przy aucie. W deszczu jedziemy do Zakopanego na spotkanie z julijską ekipą.
Wieczór z wariatami, do kompletu brakuje tylko Maji. A zamiast Lasko Zlatorog, świeżutki lany Okocim.
Pycha.