Ooo faktycznie, dzięki. Już dopisałem.
Maja już myślałem, że się będziesz tego wypierać.



10 kwietnia - piątek
Na dzisiejszy dzień nie mamy konkretnego celu. Ruszamy w kierunku skalnego grzebienia, który wczoraj przyciągnął naszą uwagę. Jeszcze nas tam nie było.
Tak pewnie rozpoczynała się relacja pierwszych zdobywców Giewontu.
Pogoda standardowo już soczyście błękitna. Kierujemy się w nieznany nam jeszcze rejon. Widoki odsłaniające się z każdym zdobytym metrem wysokości utwierdzają nas w słuszności dzisiejszego wyboru.
Dochodzimy do krawędzi głębokiej dolinki. Rytualny okrzyk kamikaze i dawaj na fokach w dół. Na dnie dolinki robimy popas. Zero wiatru, gorąco jak w piekarniku. Uzupełniamy brakującą opaleniznę.
Dalej podążamy śladami nart z przed kilku dni. Nie spieszymy się. Przed czekającym nas zjazdem do podstawy żlebu robimy kolejny odpoczynek i sesję zdjęciową. Stąd znowu w dół. Zaczyna wiać wiatr. Dojeżdżamy do lawiniska. Omijamy je i wybieramy drogę po jego bezpiecznej stronie. W odstępach podchodzimy na kolejne piętro doliny. Na drugim końcu doliny widzimy dwie osoby podchodzące na przełęcz. Wiatr wzmaga się nieprzyjemnie. Wybieramy przełęcz górującą nad nami. Fajny wybór, będziemy mieli długi zjazd, aż do podstawy żlebu, którym przed chwilą podeszliśmy. Nadal zachowujemy odstępy. Otaczająca nas grań, poniżej skalny grzebień, który nas tu przyciągnął i ośnieżone stoki opadające na dno doliny, tworzą razem niezapomniany widok.
Warto było tu wejść. Wchodzimy na wierzchołek Govnajski Kuk, przepinamy się do zjazdu i dawaj w dół. Świetny śnieg, bardzo fajny do zjazdu. Niżej, w żlebie prowadzącym na dno doliny jest już bardziej mokry i ciężki, ale też cieszy. Podchodzimy trochę na nartach, nikomu nie chce się zakładać fok. Stąd kolejne zjazdy w fajnym śniegu. Każdy wybiera trasę dla siebie i tak z bananami na twarzy dojeżdżamy do miejsca, gdzie rano smażyliśmy się w promieniach słoweńskiego słońca. Zakładamy foki i ruszamy w górę, do schroniska. W drodze powrotnej razem z Kasią wchodzę jeszcze na pobliski wierzchołek i stamtąd zjeżdżamy w pięknym śniegu do ostatniego już podejścia do schroniska.
Fantastyczny dzień! Niestety jutro nasza trójka musi już schodzić do auta. Beata, Ewa i Mirek zostają jeszcze jeden dzień.
Zasypiamy starając się nie myśleć o powrocie.

Ten post był ostatnio modyfikowany: 17-04-2009 10:56 AM przez paaulo.