06 kwietnia - poniedziałek
Za oknem zapowiadane słońce. Narty aż piszczą z radości, proszą o wyprowadzenie na spacer. Śniadanie, pakujemy z satysfakcją lekkie plecaki. Po wczorajszej rozmowie na tarasie ze słoweńskim turystą, cel mamy jasny - Vrh nad Gracijo. Z tarasu wygląda, że da się znaleźć bezpieczną drogę na szczyt. Kierujemy się do nieczynnego o tej porze roku schroniska Koca pod Bogatinom. Trawersujemy dość stromo opadające zbocza, za każdym zakrętem nowe widoki. Schronisko położone jest na dnie dolinki. Dachy budynków pokrywa gruba warstwa śniegu. Całość prezentuje się niesamowicie. Obok schroniska widzimy jedyne ślady nart. Reszta gór jest nietknięta, czeka na nas. Kierujemy się w prawo, na ciąg pagórków tworzących wznoszącą się grzędę. Okolica ma w sobie coś magicznego. Wokół nas u podnóża szczytów jest mniej więcej milion pagórków przykrytych śniegiem. Nigdy nie wiadomo co kryje się za następnym, czy jest on połączony z kolejnymi, czy też obrywa się do następnej dolinki. Przy złej pogodzie, bez śladów i gps'a teren byłby pułapką. Zero szans na orientację. Mamy szczęście i jedynie raz wchodzimy w miejsce, z którego wycofujemy się. Teren przed nami nie wygląda bezpiecznie, w sobotę była trójka lawinowa. Zjeżdżamy na dno pobliskiej dolinki. Piękny śnieg. Narty w zakręcie zdzierają jedynie jego cienką warstwę.
Stopniowo zbliżamy się do celu wędrówki. Ciągle nie mamy pewności czy tam dotrzemy, czy labirynt pagórkowatych grzbietów doprowadzi nas do celu. Ciągle grzeje słońce, jest bardzo gorąco. W schronie będziemy wyglądać jak trzy raczki. Maja chłodzi się skacząc na główkę w śnieg. Dostajemy sms od Majki (Marycha) - mamy dwójkę lawinową. Super.
Picie, które przygotowaliśmy z przegotowanej wody z kranu jest obrzydliwe. Później dowiadujemy się, że to woda ze zbiornika na deszcz i śnieg. Na jutro gotujemy czysty śnieg!
Góry są dla nas łaskawe i w końcu docieramy na szczyt. Odpinam narty i zapadam się w śniegu do hmm, po całe uda. Śnieg staje w mojej obronie i śmiejąca się ze mnie Maja również solidnie się zapada.
Zjeżdżamy na dno dolinki, tam zakładamy foki, aby podejść na grzbiet z którego rano zjechaliśmy. Cel naszej wędrówki wyglądał niepozornie, odległość w pagórkowatym terenie wzrosła jednak solidnie. Zmęczeni myślimy tylko o jednym - piwo na tarasie. Ta myśl nas napędza. Ku naszej radości docieramy w końcu do schroniska. Na tarasie wita nas reszta naszej ekipy - Beata, Ewa, Michał i Mirek. Podobnie jak my wczoraj, wracają do życia po podejściu od jeziora. Doskonale ich rozumiemy.
Po kilku wiśniówkach, z brzuchami bolącymi od śmiechu, zasypiamy myśląc o jutrzejszych turach.