Sezon 2020/2021 rozpoczęty, tym razem i ja do tego jestem zaangażowany. Wyjście na Małe Skrzyczne i zjazd. Jakie są pierwsze uczucia? Najpierw wyjście na moherach było dla mnie próbą aktualnej mojej kondycji i nie przysporzyło mi kłopotów. Nawet mogę potwierdzić, że podchodzenie na nartach jest mniej męczące niż bym ten stok podchodził tylko na butach. Co do drugiej fazy naszej wycieczki muszę przyznać, że było trudniej. Ujarzmić po tylu latach sztachety na nogach dało mi sporo pracy. Najpierw mnie nie chciały słuchać i próbowały sobie jechać po swojemu. Zwłaszcza, że początek zjazdu był więcej nachylony. Potem, jak już dałem poznać, kto tutaj decyduje o kierunku jazdy, zaczęły dawać we znaki dolne kończyny. Przyznam, że to był mój błąd. Nie jechałem na luzie, raczej zatwardziało, i to odbiło się na sporej boleści mięśni nóg. Musiałem często cumować na brzegu nartostrady. Jednak w końcu udało mi się i drugą fazę zakończyć bez uszczerbku na zdrowiu i bez utraty sprzętu.

Co na koniec? Najpierw podziękuję osobom towarzyszącym (Ani, Krzychowi i Tomturowi) za rady i wsparcie duchowe. Jako nowicjusz starszyzna mogę danej aktywności górskiej dać palec do góry Rzecz jasna, że nie zasypiam na laurach i dalej mi trzeba piłować mój styl i technikę zjazdową, a zwłaszcza, kiedy narty już powoli dają się kierować, to jeszcze czas od czasu mi się próbują krzyżować zamiast posłusznie jechać obok siebie.

Czołem moherowicze!

P.S. Byłem tak podekscytowany dzisiejszą wycieczką, że nawet żadnej dokumentacji nie przeprowadziłem i nie możecie obrazkowo widzieć moje wyczyny. (Ale inni coś tam pstrykali)