Dawno mnie tu nie było.

18 października to dla mnie dość nieoczekiwana data rozpoczęcia sezonu skiturowego. Byliśmy dzisiaj z Majką (Marychą) na Babiej. Czad, po prostu czad.
Panowie Mieciur i Pedro mają u mnie piwo.
Jutro skrobnę coś więcej i wrzucę zdjęcia.

Panowie Mieciur i Pedro mają u mnie piwo.

Dzięki - polecam(y) się na przyszłość

Fajnie, że się wybraliście - aż dziw bierze że 80 km od bezśnieżnego obecnie Krakowa jest teraz ponad metr śniegu

A jednak nie usiedziałeś na tyłku
Czekamy na śnieżne zdjęcia!

a mi dalej banan z twarzy nie zszedl....
ale bylo zajefajnie!!! warunki bajkowe!
dzieki Pawle za wczoraj! (dzisiaj jakas zawieszona w pracy siedze, nie rozumiejac co szef do mnie gada - tylko sie usmiacham dalej glupkowato )

Po lekturze relacji z piątkowego wyjścia na Babią Krzyśka i Bartka wiedziałem, że nic nie będzie z leniwej niedzieli. Zima czeka.
W niedzielę rano zmiana planów - Kasia wbrew ogromnej chęci do turowania, zostaje w domu ze względu na kolano. Wyjeżdżamy z Majką z ciemnego i wilgotnego Krakowa.
W Lipnicy przygotowania do odpustu, niestety za wcześnie żeby coś kupić. Nici z wojny na kapiszony.
W Przywarówce śnieg poprawia nastroje. Taplając się w błocie szybko zmieniamy ciuchy na zimowe, kleimy foki do spragnionych ich dotyku ślizgów nart. Ruszamy z nartami na ramieniu. W lesie przykra niespodzianka - początkowy odcinek szlaku (jakieś 300m) odśnieżony jest przez traktor (zwózka drewna).
Docieramy wreszcie do zaśnieżonego szlaku, zostawiamy za sobą odśnieżoną cywilizację, wchodzimy w zimowy las naznaczony tylko śladami zwierząt. Rozpoczynamy rytuał pierwszego w tym sezonie wpięcia nart. Banany, które ku zmęczeniu naszych policzków mają towarzyszyć nam już do końca dnia, wypełzają podstępnie z ukrycia.
Przed nami pusty, jesienny las przykryty grubą warstwą śniegu. Kolorowe liście opadające z drzew na śnieg to niezapomniany widok. Jakby tego jeszcze było mało, śpiewają ptaki.
           
Śniegu wraz z pokonywaną wysokością jest coraz więcej. Rewelacja, nie sądziliśmy że będzie go aż tyle.
Dochodzimy do strumyka. To, że za wcześnie zeszliśmy do niego bez wahania mogę wytłumaczyć bananem na twarzy, który skutecznie przymykał nam oczy i utrudniał orientację. Przechodzimy przez strumień. Po drugiej stronie szlaku oczywiście nie ma. Decydujemy się nie wracać, pakujemy się w stromy trawers w kopnym śniegu. Uda czują, że nadeszła zima.
Zimą proste rzeczy cieszą człowieka. Widok oznaczenia zielonego szlaku na drzewie powoduje radosne 'jest!'.
   
Zmęczeni trawersem odpoczywamy chwilę już na szlaku. Podchodzimy jeszcze kilkanaście minut i ponownie odpoczywamy przy drewnianej wiacie.
                   
Wnętrze wiaty przysypane jest warstwą śniegu, odpoczywamy na zewnątrz, na stojąco z plecakami na nartach. Pod dachem, plątanina pajęczyn oblepionych kryształkami śniegu tworzy malowniczy wzór.
Ilość śniegu w lesie robi się coraz bardziej nieprzyzwoita. Zjazd tędy będzie bajeczny.
                   
Dochodzimy do górnej granicy lasu. Niestety śnieg nie przykrył do końca kosówki. Nie dobrze, przy zjeździe będziemy musieli być bardzo ostrożni. Kluczymy między kępami kosówki, starając się wybrać jak najlepszą drogę podejścia i zjazdu.
       
Zalegająca powyżej granicy lasu mgła gęstnieje. Przestajemy szukać kolejnych tyczek i kierujemy się na szczyt według wskazań gpsa. Jest bezwietrznie, to niezbyt częste zjawisko w objęciach Królowej Niepogód. Przed szczytem jest cieplej, bardziej wilgotno. Ot październikowa inwersja temperatur.
Wychodzimy na grań. Wywiana i wydeptana do kamieni. Szkoda nart. Pieszo pokonujemy ostatnie kilkadziesiąt metrów dzielące nas od szczytu. Na szczycie kilka osób. Ciepła kurtka na grzbiet, kanapka w dłoń i jest dobrze. Po jakimś czasie dołącza do nas Konrad, który foczył po naszym śladzie. Wspólnie delektujemy się herbatą z wiśniówką i przygotowujemy się do zjazdu.
Ruszamy. Początkowo ostrożnie we mgle, później jeszcze ostrożniej przez pola kosówki. Docieramy do lasu. Tu zaczyna się zabawa. Bajeczny, kopny śnieg w dużych ilościach - jak na październik przystało.
           
Każde z nas wybiera odpowiednią dla siebie trasę i tempo. Zabawa lepsza niż wojna na kapiszony. Dojeżdżamy do szlaku nad strumieniem, zjeżdżamy lasem do porannego trawersu. Tu las zgęstniał nieco za mocno, na Konradzie nie zrobiło to wrażenia. Znając legendy o twardości i upartości babiogórskich drzew, ostrożnie wybieramy trasę zjazdu do strumienia. Po krótkiej, acz mocno podnoszącej ciśnienie naradzie ustalamy, że nie zgubiłem aparatu, a ma go Majka. Przekraczamy strumień i suniemy naszym porannym śladem do ciepłego samochodu.
Piękna wycieczka w zaskakującym towarzystwie. Dobrze, że to dopiero początek sezonu.

Ten post był ostatnio modyfikowany: 19-10-2009 11:08 AM przez paaulo.

Zazdroszcze Wam...
A zapomniałeś napisać ze czekał na Ciebie sernik z brzoskwiniami
Majka, żałuj

A zapomniałeś napisać ze czekał na Ciebie sernik z brzoskwiniami

No co Ty, jeszcze by się ktoś skusił.

No pięknie....
Trzeba będzie kiedyś czegoś takiego spróbować

to teraz mi mowisz o serniczku?? ...a obiadek zamrozony?? hihihihi

Edytko - widze, ze wkraczasz na dobra droge

p.s.
Dzieki i do nastepnego
pozdrawiam sniegowo

Hmm, bo ja sie tak ciagle zastanawiam... Majka napisała mi sms: dzięki za wypożyczenie męża...
Fajny sms, prawda? Co powinno się o tym myśleć

Edyta, jak spróbujesz to wpadniesz, zobaczysz

Edyta, jak spróbujesz to wpadniesz, zobaczysz

w to akurat nie wątpie
Tylko trzeba sie będzie przeprowadzić żeby na dojazdach nie zbankrutować, no i częściej móc bywać w jakiś pagórkach

Piękna wycieczka w zaskakującym towarzystwie. Dobrze, że to dopiero początek sezonu.

Paweł, ja bym powiedział odwrotnie: zaskakująca wycieczka w pięknym towarzystwie.

Hmm, bo ja sie tak ciagle zastanawiam... Majka napisała mi sms: dzięki za wypożyczenie męża...
Fajny sms, prawda? Co powinno się o tym myśleć

Nie masz nad czym się zastanawiać, Kasiu, tylko musisz się z tym faktem pogodzić. Moja żona też czasami mnie wypożycza innym. I nie narzekam.

Pozdrawiam Wasz Trójkąt.

Ten post był ostatnio modyfikowany: 19-10-2009 01:11 PM przez maciek.

Edyta - zapraszamy.

Paweł, ja bym powiedział odwrotnie: zaskakująca wycieczka w pięknym towarzystwie.

To ma sens.

Pawełku, mogłam się założyć że nie wytrzymasz w domu
fajnie Wam tam było.. jednak - jak widać po sytuacji narty w zimie się lepiej sprawdzają od kopytek własnych.
No, sezon otwarty... gdzie następnym razem???
A jak kolano Kasi?? nada sie do użytku w tym sezonie narciarskim??

No pięknie....
Trzeba będzie kiedyś czegoś takiego spróbować

No Edzia, nie wiedziałem, że lubisz sernik z brzoskwiniami

Inaczej Paaulowi tylko pozazdrościć. Cieszył się tym śniegiem, jak dziecko nową zabawką. Czasami myślę, że my nie jesteśmy normalni.
A na marginesie zapytam, ile kosztuje takie wypożyczenie męża , bo narty mogę wypożyczyć w sklepie? Powodzenia do nowego sezonu i Kasi rychłego uzdrowienia kolanka